Zondag, 7 juni 2015
"Als ik wakker word en probeer te skypen met thuis lukt het niet. Ik weet dat zij aan het trainen zijn, dus besluit ik eerst te eten.
Als ik bij het huis van Leon, Katey en Noah kom, zie ik dat zij mijn fiets al in de bus hebben gezet. Als ik zeg dat ik niet mee ga, omdat ik nog wil skypen, wordt er met mij mee gedacht. Ik mag in de kerk skypen en ik denk dat het een goed idee is.
Na een heerlijk ontbijt met eieren, muffins en noem maar op, ga ik mijn spullen pakken. Even later zitten wij in de auto en zijn wij onderweg naar Virden. Wij zijn met twee auto’s en na een ½ uurtje zijn wij bij de kerk. Het is een kleine kerk met een open sfeer. Ik mag in het kantoor van de pastoor zitten. De mensen zijn erg vriendelijk. Leon, zijn vrouw en zijn zoon oefenen nog even met de band.
Ik ben heerlijk aan het skypen met mijn zoons en ik geniet er van. Ik zie mijn eigen huis weer even en ik merk dat ik last heb van heimwee. Na een kleine 45 minuten rond ik af, omdat de mis gaat beginnen en ik niet de boel wil verstoren...
Het gaat er erg open aan toe en er is geen strikt protocol. De muziek is christelijk, maar in een vorm van pop, rock & country en het klinkt goed. De pastoor geeft een ieder de ruimte om te spreken over zijn of haar ervaringen en vraagt aan Leon om zijn gasten voor te stellen.
Na nog wat samenzang is er een koffiepauze en Dave, Sann en ik worden door de ongeveer 30 aanwezige ondervraagd. De pastoor wil doorgaan met de dienst, maar besluit om een of andere reden het anders te laten verlopen. Vanaf daar wordt het bijzonder. Dave wordt naar voren geroepen. Hij vertelt over onze reis en waarom hij mij support. Het komt echt uit zijn hart en ik ben verbaasd. Helemaal als ik merk dat er door de kerkgangers geld ingezameld wordt voor onze tocht.
Dit gaat niet goed, denk ik en als er gevraagd wordt of iemand anders nog iets wil zeggen, en ondertussen naar mij gekeken wordt, ga ik naar voren. Ik vertel kort waarom ik in Canada ben en dat ik oprecht uit mijn hart mensen die voor hun ziekte of kwaliteit van leven moeten vechten, wil inspireren. Het is nog geen 5 minuten maar de reacties zijn groot. Oeps, ik wilde juist aangeven dat we NIET bijzonder zijn!
Hoewel ik mij ongemakkelijk voel, wordt er voor ons gebeden en iedereen komt om ons heen staan. Het is moeilijk om dit uit te leggen. Ik ben zelf niet een gelovig, maar ik waardeer de oprechtheid van deze mensen. Ik ga het geld niet aannemen, dat kan niet.
De dienst gaat voorbij. Er wordt nog nagepraat over Stength, Hope and Love. Dit zijn eigenlijk ook de ingrediënten van mijn tocht. De pastoor lijkt erg veel op mijn opa van Beek en het voelt alsof hij heel dichtbij is. Hij wil mij nog even spreken voordat ik wegga. Ik loopt met hem mee naar het podium en hij zegt: "Je vindt mijn gitaar toch zo mooi, hè? Geef mij je adres en ik stuur hem naar je op..."
Wat? Nee, dat kan niet. Ik kijk hem aan en zeg: "Vandaag is een bijzondere dag voor mij. Het feit dat je dit wil doen is voldoende. Als ik zie hoeveel energie je met jouw gitaar verspreidt, dan is dat zo veel meer dan ik ooit kan doen. Houd alsjeblieft die gitaar en ga door met jullie muziek!"
Ik vraag mij werkelijk af wat hier gebeurt en waarom iedereen geraakt lijkt te worden. Omdat ik mijn hart volg en open ben? Wij krijgen een enveloppe mee, daar is geen ontkomen aan. Er blijkt voor een ieder meer dan $300 in te zitten. Dit is echt te gek, maar gezamenlijk vinden zij dat zij ons moeten steunen, omdat dat Hij ons juist nu naar hun toe gezonden heeft...
Na het nemen van foto’s worden wij vervolgens meegenomen naar een groot lunchbuffet in het dorp en ook dit mogen wij niet betalen.
Als wij weer op de fiets zitten, fietsen wij weer op HW1 vanuit Virden. We hebben een tegenwind van 45-55 km/u en dat is fors. Ik stort na 10 km in en kan niet meer. Dave en Sann nemen nu voor het eerst bagage over. Ook zij hebben het zwaar en als we eindelijk Elkhorn bereiken, waar we gisteren ook waren, weten wij het zeker. Wij gaan hier overnachten!
Het hotel blijkt niet open te zijn en dus wordt het kamperen. Wij zijn moe en ikzelf ben kapot. Een korte nacht, het missen van mijn vrouw en kinderen, skypen en de emotie, heel bijzondere belevenissen in de kerk en de te grote lunch maakt dat ik uit mijn doen ben. Ik heb een dipje.
Maar dat wij de kerkgangers geïnspireerd hebben is een feit. Op Facebook ziet Dave al de gesprekken en foto’s over ons. Wat een dag. We hebben eigenlijk in een rondje gereden de laatste dagen, waarvan ik baalde, maar ik had dit niet willen missen!"
Han Schomakers, editor
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een bijzondere belevenis zeg. Jij baalde van je "rondjes" maar je trouwe fan(s) eigenlijk ook. Je loopt steeds verder achter op je planning. Niettemin begrijp ik heel goed dat je die dag in Virden niet had willen missen. Maar je moet er nu toch echt tegenaan hoor. Ga er voor Michael!!!! Maak het zoveel mogelijk waar!!!! Spoor de andere twee aan om op tijd op te staan zodat jullie op tijd kunnen starten met het vervolg van de reis. Je wordt teveel opgehouden, je missie, je doel is het belangrijkste.
Hoi Michael, een deel van jou trip is aandacht vragen voor de sarcodiose. Dit lukt prima, dat je daar een rondje om de kerk voor moet maken is daar de bescheiden 'prijs' voor. Probeer eerder te starten dat maakt je dagtochten overzichtelijker. Succes morgen. Gr. Ron
Lieve Michael.Wat een belevenis Natuurljik ben je voor die Pastoor en
die mensen daar belangrjik Je heb een missie.Maar...Oeps ik heb toch
een heel naar gevoel bji je Fiets maatjes ze suporten je denk ik niet
voor niets Ik kan dat gevoel niet wegnemen.Steeds denk ik Michael
ze zjin niet zo als jii ze staan heel anders in deze reis.Ga voor je doel
zo dat je je planning kan volbrengen met een goed gevoel
ik hoop dat je mjin gevoel kan begrjipen ik ben je moeder en dan
sta je er mischien te dicht bji.ik hou van je Schat.×××.
Ik ga je geen advies meer geven, Mike. Het blijft een beetje gissen met die boys daar. Je moet straks terug kunnen kijken op jouw tocht. Niet op jullie tocht! Wat doet deze reis met jou? Dat lijkt mij the key question.... Ik heb ook geen enkel duidelijk zicht op je routeplanning, maar daar ligt voor jezelf de regierol weggelegd.. Roulez bien, mon ami!
Mooi toch die donatie van de kerkgangers? Ik vind dat je je daar niet bezwaard over hoeft te voelen, jij bent heel oprecht in je doelen en beweegredenen. Voor die mensen ben je een goed Christen, en ik kan me voorstellen dat ze geloven dat je door God bent gezonden. Voor gelovigen is het heel normaal om geld in/aan de kerk te geven (de regel van tienden: je geeft een tiende van wat je bezit; hoe meer je geeft, hoe meer God je zal zegenen). Dus zij blij, jullie blij ;-)
Hoi Michael, door omstandigheden ben ik ff achter op je blog en haal dit achterstallig nu in. Ben geboeid Door het verhaal en verloop van je dagen. Wel wat achterstand opgelopen in je km's deze dagen maar wel veel positieve energie opgedaan door de ontmoetingen met deze mensen en kerk-bezoek. Doe er je voordeel mee.
Ik spreek Ellen soms en je jongens om ook met hun ervaringen op de hoogte te blijven en hoe zij erin staan. Gaat goed hoor en zij missen je ook. Dat moet ook en is positief voor de toekomst! Ik blijf hun ook volgen. Voor jou misschien fijn om te weten. Take care!