Zaterdag, 6 juni 2015
"Het heeft de hele nacht geregend tot 5:00 uur in de ochtend. Ik word rond 4:00 uur wakker gebeld door mijn garage in Nederland, maar ik ben te laat om op te nemen. Ik val snel weer in slaap en word om 6:40 uur voor de tweede keer gebeld over mijn auto die daar ter reparatie is. Zij nemen contact met mijn vrouw op. Ellen bleek hen juist gewaarschuwd te hebben om mij niet te bellen... Helaas!
Dave blijkt doorweekt in zijn tent te liggen, want die blijkt met deze regenval niet waterdicht te zijn. Er is ongeveer 15 tot 20 mm gevallen en alles is nat. Sann heeft zijn schoenen buiten laten staan. Mijn tent is prima en alles is droog.
We worden door Olivia gewekt. Zij maakt even later ontbijt voor ons klaar. Eieren, geroosterd krentenbrood, aardbeien, blauwe bessen, melk, koffie, noem maar op. Wij worden enorm verwend. De zon breekt door, maar het duurt nog wel even voordat alles droog is. Het moet zo zijn, denk ik maar. Op tijd vertrekken lijkt niet te lukken de laatste dagen.
Als wij na het ontbijt alles ingepakt hebben, vertrekken wij rond 11:00 uur. Wij hebben tegenwind en die is redelijk fors. Beide mannen hebben er wel moeite mee. Ik ook, maar het lijkt alsof ik er beter mee overweg kan.
Mijn tocht is vol met lessen en bijzonderheden, maar ook keuzes. In mijn gedachten speelt al een tijdje wat ik met de twee mannen aan moet. Het is dubbel, want wij hebben onderweg soms veel plezier en afleiding, maar er is ook een andere kant. Ik krijg veel reacties over de energie die ik hierin steek en of ik er wel verstandig aan doe. Terecht, ik ben daar nog niet uit.
Tussen de middag, wat inmiddels al rond 14:00 uur is, komen wij Elkhorn binnen. Wij gaan hier voor Sann een zonnebril halen en wat eten. Dit is voortreffelijk en we checken het weer. Tot onze schrik zien wij dat er zware onweersbuien onderweg zijn en dat het Whitewood al regent. Geen van ons drieën ziet het zitten om met onweer op deze opvlakte te zijn. Er wordt naar een alternatief gezocht en ik vind dat een prima idee. Als Dave met het adres van een motel komt dat vlakbij is, ben ik tevreden. Ik wil maar één ding en dat is met mijn gezin skypen. Ik mis hen de laatste tijd steeds meer en ben nieuwsgierig hoe het allemaal gaat daar.
Als Dave gebeld heeft en afgesproken heeft dat wij komen, blijkt dit nog maar 25 km verderop te zijn. Het is alleen wel een eindje van HW1 af. Al snel belanden wij op een gravelweg en ik begin wel te balen van het feit dat ik het zo niet ga halen en dat Dave niet nagevraagd heeft of zij wel internet hebben. Later denk ik bij mijzelf dat dit wel zo moet zijn, anders kunnen zij niet op het internet aanwezig zijn met hun gegevens.
Na ruim 13 km over slechte gravelwegen met prachtige uitzichten, maar zonder enige bewoning, komen wij uiteindelijk weer op een verharde weg die ons na 6 km in Kola brengt. Het is een gemeenschap waar slechts 70 mensen wonen. Weijworden hier hartelijk ontvangen en ik krijg mijn motelkamer even verderop. Zij staan er op dat we vanavond komen eten en morgenochtend een ontbijt krijgen.
Als ik in de motelkamer ben, skype ik met mijn vrouw, terwijl het in Nederland dan al 23:20 uur is. Heerlijk om haar weer te zien en te spreken. Wat ben ik trots op haar en hoe zij het één en ander thuis aanpakt met de mannen. Wat mij nog het meest raakt, is hoe wij elkaar missen. Ik vind dat eigenlijk ook heel mooi om te merken. Het is zwaar, maar ook goed.
Als ik mij snel douche en terug ga naar het huis van de mensen die wij via warmshowers hebben ontmoet staat er een geweldige maaltijd klaar. Alweer, denk ik, maar wat ziet dit er goed uit! Hamburgers met groeten, aardappelsalade, wortels, nacho’s etc. Wij worden echt verwend.
Tijdens het eten vertel ik van mijn tocht, hoe die is ontstaan en wat ik nu eigenlijk aan het doen ben in Canada. Er wordt naar mij gekeken en ik voel dat er iets is, maar kan er de vinger niet op leggen. Zij zijn vriendelijk en aardig, maar het is net alsof ze steeds mij willen horen. Ik begin mij af te vragen of dit wel OK is. Als ik het probeer af te ronden, staren ze allemaal naar mij.
Shit, wat heb ik gezegd? Er is iets, denk ik nog. Het is stil aan tafel. Gelukkig breekt Dave de stilte, die voor mij toch wat ongemakkelijk aanvoelt. Na het eten komt het hoge woord eruit. De dingen die ik gezegd heb én de manier waarop vinden zij zo bijzonder. Ik begrijp het nog steeds niet helemaal, maar waarom vinden mensen mij hier zo bijzonder. Ik merk dat ik dit helemaal NIET leuk vind. Op zich is aandacht wel leuk, maar ik ben geen bijzondere man… kom op zeg...
Het gezin blijkt gelovig te zijn. Ik heb zojuist aan tafel dingen gezegd die een ieder aan tafel in stil liet zijn. Ik weet het niet. Ik voel mij ongemakkelijk met de dingen die iedereen gezegd zou kunnen hebben. Maar het gaat er niet in. Ook Dave en Sann vinden dat bijzondere dingen doe en zeg. Dave, die gelovig is opgevoed, vraagt of ik het goed vind dat hij morgen met hen naar de kerk gaat. Het is in Virden, waar we vandaag vandaan komen. Als Sann en ik niet meewillen, kunnen wij doorfietsen, omdat de afstand van hier naar Moosomin op HW1 net zo groot is als vanuit Virden. Dan ontmoeten wij elkaar daar. Je kunt ook meegaan, maar dat is aan jou. Ik weet het niet zeker, niet met al dit gedoe rondom mij. Het is een reden om juist niet te gaan. Ik besluit morgenochtend wel te kijken wat ik ga doen.
In mijn achterhoofd heb ik besloten om sowieso tot Regina met de mannen te fietsen en wellicht daarna alleen verder te gaan. Het geeft mij de tijd om na te gaan wat het beste is. Mijn reis is ook vandaag weer een bijzondere geworden. Het gaat weer een hele andere kant uit. Ik heb tijd nodig om te voelen en na te gaan wat goed is. Maar dát het goed komt, weet ik al wel!"
Han Schomakers, editor
Reactie plaatsen
Reacties
'k Zag zojuist dat je inmiddels weer in Virden bent (zo.av.22.41 u. ned.tijd) en dat je pas heel laat die kant op bent gegaan. Ik wens je veel wijsheid in je beslissingen Michael. Sterkte ermee en hopelijk geen onweersbuien de komende dagen.
Mike, ik kan je gevoel best wel plaatsen. Wat jou onbaatzuchtig genoeg drijft, tegen heel wat opofferingen ( waar wij wel eens over hebben gesproken), is niet iets wat voor andere mensen zo maar te begrijpen is. Omdat het contact met andere mensen, soms the hassle met de anderen en de missie, waarvoor je op pad bent gegaan, jou 1 kant opstuurt, is volgens mij de spirituele kant van je reis, en wat je daarbij ondergaat als je alleen op weg bent, iets wat parallel staat op het eerst genoemde. Ik kan me voorstellen dat zoiets een conflict in je gevoel bij je oproept. Focus je op jezelf! Het is jouw quest....
Hoi Michael!leven is soms lastig he....zelfs hier in Canada.Lijkt me lastig om uit te vogelen wat het beste is....gezelschap tijdens fiesen kan best leuk zijn,maar je soms ook enorm in de weg zitten!Ik hoop dat je het goede er tussen uit haalt.......Slaap ze voor nu......veel wijsheid,maar ook plezier voor morgen!
Liefs uit Perth-:)!
LIEVE MICHAEL.Nu je even met je gevoel moet beslissen, zul je ook
opofferingen moeten nemen.Het is net wat HAN beschrjift dat dit niet
voor iedereen te begrjipen Dat is jou Rjikdom.maar volgens mji zie je
dat ook zelf.Nu een keus maken, en ik weet dat, dat voor jou best wel
moeiljik is Jii als eenSTERK mens en er van iut gaat dat ieder mens
goed is dat dit niet altjid opgaat. Veel sterte met je beslissing Schat.
goede reis en van hier veel knuffels van ons Bonne en Ria.
Hoi Michael,
Je bent wat te bescheiden denk ik, natúúrlijk is wat jij doet en zegt bijzonder! Wij hebben er hier een tijdje (lees: maanden) voor nodig gehad om het geheel tot ons door te laten dringen, dus dacht je dat die mensen die je vers je verhaal vertelt meteen begrijpend ja knikken? ;-) Ik vermoed dat ze bij zichzelf denken of ze een dergelijke opoffering zouden kunnen doen, en dat ze zichzelf dan moeten bekennen dat ze dat waarschijnlijk niet op zouden kunnen brengen. Dus vind je het gek dat ze je vol ontzag aankijken?
Wat goed om te horen dat je tent zo waterdicht is, zal Emile ook leuk vinden ;-) Anderzijds vind ik het niet zo slim van Dave om géén waterdichte tent mee te nemen. Hoe moeilijk kan het zijn......?
Leuk toch, om te ontdekken dat het thuisfront en jij elkaar zo missen? Het is de bevestiging van wat jullie al wisten, maar nu weet je het ook heel zeker. In dat opzicht kan een verwijdering qua kilometers ervoor zorgen dat je juist dichterbij elkaar komt.
Nou, ik ben benieuwd wat je besluit zal zijn met betrekking tot je twee discipelen. Mijn gevoel zegt nog steeds dat je beter alleen verder kunt gaan. Maar het gaat er natuurlijk om wat jóuw gevoel zegt!
Goede reis verder Michael!!!
Hoi Michael,
Je tentje staat er goed bij op de foto. Als ik je verhalen lees, merk ik dat je het gelukkigst bent als je op de fiets zit en je eigen koers kunt bepalen. Als er te veel randverschijnselen zijn, kun je je niet meer focussen op je doel en ga je missen wat goed is (thuis). Dus ik zou zeggen klim op je fiets, geen bussen etc meer all the way to Vancouver. En laat die twee gasten ergens achter. Het lijken mij niet de jongens die je uit de wind kunnen houden. Volgens mij hebben ze te veel naar Forrest Gump gekeken ;-).
Succes en vooral veel (fiets)plezier
Hoi Michael, niet alleen het fietsen maar ook het kamperen wordt leuker en leuker. Die tent uit limmen toppertje! Dave en Sann hebben hun eigen weg te gaan net als jij. Jij bent een open persoon en positief ingesteld. Dat komt men niet dagelijks tegen en dat maakt je natuurlijk bijzonder. Sterkte met het maken van de keuzes en denkt daarbij: er zijn geen foute keuzes. Gr. Ron
Ken je die scene uit Monty P's Life of Brian. Hij verliest een sandaal wanneer hij op de vlucht is voor een opdringerige menigte 'volgelingen' om 's morgens vanuit zijn raam iedereen met een sandaal aan een soort nepkruis te zien staan....