Zondag, 21 juni 2015
Michael gaat vandaag weer fietsen, na een prettige rustdag:
"Als wij wakker zijn, worden wij na het aankleden door Clinton en Kaytlyn meegenomen naar een restaurant voor een ontbijt. Het blijkt Vaderdag te zijn en het is druk in het restaurant. Geen van ons allen heeft zich gerealiseerd dat het Vaderdag is. Wij krijgen na even wachten een tafel toegewezen en wij bestellen een heerlijk ontbijtje.
Ik raak op een bijzondere manier in gesprek met Clinton en Kaytlyn en het is alsof ik hen al jaren ken. Wij hebben op de één of andere manier een goede klik. Na het heerlijke ontbijt gaan wij terug naar het huis van Clint en Kaytlyn om onze spullen te pakken en te vertrekken naar Brooks.
Het duurt toch allemaal wat langer om onze spullen te pakken, de fietsten te bepakken en met iedereen op de foto te gaan. De buren worden in geschakeld om een foto te maken. Het is best wel lastig om weer weg te gaan, als je het zo naar je zin hebt. Toch heb ik ook zin om te fietsen, want ik wil rond de 23ste in Calgary zijn...
Sann en ik vertrekken beiden met een goed gevoel over de laatste dagen, want wij konden het niet beter treffen. Als wij Medicine Hat uitfietsen, komen wij al snel een molen tegen. Een echt Nederlands plaatje. Wij moeten daarna een behoorlijke klim maken. Wij hebben weer tegenwind! Het is een niet al te harde wind die wij schuin tegen hebben. Na de klim rijden wij eigenlijk al redelijk snel Medicine Hat uit en komen wij weer op de prairie. Het bijzondere is wel dat ik vandaag, na twee dagen rust, toch nog geen goede benen blijk te hebben. Mijn knieën voel ik al een beetje. Ik probeer daarom het fietsrimte hoog te houden om mijn knieën te ontzien.
In mijn gedachten ben ik bezig met de vraag hoe ik mijn tocht zal afronden. Er wordt her en der al gespeculeerd wat ik zal gaan doen. Ik heb besloten om zo ver mogelijk mijn tocht te vervolgen en tot Calgary te fietsen. Dat maakt dat ik nu nog zo’n kleine 300 km moet fietsen...
Als ik in Calgary ben, zal ik een auto te huren om zelf met fiets en al naar het vliegveld in Vancouver te rijden. Dit lijkt de goedkoopste optie te zijn en is misschien ook wel de prettigste. Vanuit Vancouver wil ik terug fietsen naar Port Coquitlam om daar op 28 juni te zijn. Ik zal er waarschijnlijk de familie van Terry Fox ontmoeten en hen iets overhandigen wat ik van Newfoundland meegenomen heb. Ik kan hen vertellen waarom ik deze tocht ter ere van hem gedaan heb.
Met deze gedachten fietsen wij verder, maar ik merk nu ook dat Sann wat achterblijft. Even later merk ik ook weer dat mijn knieën het niet goed doen, mede doordat de wind toch sterker is dan wij gehoopt hadden.
Als wij 40 km gereden hebben, komen wij aan in Suffield en besluiten om daar wat te eten. Het is een echt cowboy dorpje. Als wij binnenkomen, worden wij geholpen door een jongedame die bijna niet te verstaan is, omdat zij zo plat praat. Zij doet geen moeite om ons duidelijk te maken wat er op het menu staat...
Als Sann en ik zitten te wachten en plannen maken voor de nacht, komen wij er achter dat wij het door door de wind niet gaan redden om op tijd Brooks te bereikenn. Wij denken verder na over waar wij dan zullen overnachten. Wij willen beiden niet op de prairie kamperen in verband met de kans op thunder storms.
Al pratend dringt de realiteit bij mij door. Het is een groot risico om door te fietsen, want de kans is zeer reëel dat ik niet op tijd in Calgary zal zijn om vanuit daar een auto te huren. Sann zegt: "Michael, het is een te groot risico!"
Er komt een enorme emotie in mij los. Is dit het dan? Ik wist dat ik ergens zou moeten eindigen, maar moet dat nu hier in Suffield zijn, in een cowboydorpje van niets? Hoe lossen we dit op? Van alle opties blijft eigenlijk alleen de optie over om terug te gaan naar Medicine Hat en daar een auto te huren. Helaas is de WiFi hier slecht en wij kunnen geen autoverhuur vinden...
Ik overweeg Clinton te bellen om te vragen of hij weet of ik in Medicine Hat en auto kan huren. Als ik Clinton bel, is er geen discussie mogelijk en hij zegt: "Ik ben bij jullie in 30 minuten! " Dat was niet de bedoeling, maar er is dus geen discussie mogelijk. Wat er de volgende 30 minuten gebeurt, kan ik moeilijk beschrijven. Ik ben verdrietig en ik realiseer mij dat mijn fietstocht vanaf nu anders zal zijn. Ik kan wel janken en ga daarom even naar buiten. Al snel realiseer ik mij dat ik gewoon mijn gevoel moet volgen: dit is niet het einde, maar een nieuw begin. En dat dit de beste manier is om mijn tocht voor mijn gevoel optimaal af te sluiten.
Als ik weer binnen ben, komt Clinton in zijn truck aanrijden. Kaytlyn is ook mee. Zij zijn erg blij om ons te zien. Kaytlyn was zo bezorgd om Sann, die straks alleen verder gaat, dat zij er slecht van heeft geslapen heeft. Zowel Clinton als Kaytlyn waren dan ook blij dat ik belde. Het was een opluchting voor hen. "Wij gaan een auto voor jullie zoeken, maar ik heb een verrassing voor jullie morgen!", zegt Clinton...
Wij rijden terug naar het huis van Clinton en wij worden totaal verwend. De slaapkamers worden weer vrij gemaakt en ik voel mij bezwaard. Waarom heb ik het mij dit niet eerder gerealiseerd dat ik geen risico moest nemen om te laat aan te komen in Calgary?
Wij hebben een prachtige avond bij een kampvuur in de tuin, maar wij gaan op tijd naar bed, omdat wij om 5:00 uur moeten opstaan.
Mijn tocht gaat verder en mijn blog ook… Ik zal weer fietsen in Britisch Colombia en er gaat zeker nog meer gebeuren. Toch was het een moeilijke dag voor mij!"
Han Schomakers, editor
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een emotioneel verhaal Mike. We begrijpen het heel goed. Als we je weer persoonlijk spreken komt het misschien nog wel eens ter sprake.
Wat zijn Clinton en Kathlyn geweldige mensen zeg. Ook ik, Ida, maakte me al zorgen over hoe het verder gaat als Sann weer alleen verder moet. Jullie hebben echt steun aan elkaar. Maar Michael, je zesde zintuig zal je de goede weg wel wijzen. Dat zal ook voor Sann wel het geval zijn. Wij denken dat je aan het einde van je reis toch tevreden zult zijn over het geheel. En verder denk ik, Ida, dat de contacten met Clinton en zijn gezin en ook met Sann min of meer blijvend zullen zijn. Overigens zijn wij wel heel erg nieuwsgierig naar "de verrassing" waar je over spreekt. Je weet het, je ma en ik komen uit de doos van Pandora!!!!
Neem wijze besluiten voor de komende dagen en hou ons niet te lang in spanning. Eén ding, ALS JE MAAR WEL OP 28 JUNI IN COQUITLAM BENT! Vooral veel sterkte voor je body & mind. Ook voor Sann. Dikke kus van je ma en een heel kleintje van mij.
Hi, Micheal
4000 km op de fiets dat is niet niks .
Trust your instincts . Let me know if there is anything you need .
Safe travels my friend and say hi to your amazing family of yours
Mike, voor mij ben je al een Held! Het zou ook te mooi zijn geweest als alles volgens zou zijn verlopen. Volg inderdaad je gevoel, alles wat je tot nu toe bereikt hebt, is pure winst!
Ha Michael, nu snap ik het, waarom je gps-track al twee dagen bleef steken op zo'n rare lege en verlaten plek. Tja, ik snap je teleurstelling, maar gelukkig sluit je je blog hoopvol en positief af. En daar gaat het ook om, dat jij tevreden bent met wat je hebt bereikt en gepresteerd. En dat is heel wat! En daarnaast heb je meer meegemaakt dan je voor mogelijk had gehouden. Dit is een reis en een ervaring die je nooit meer zult beleven en die een ander mens van je heeft gemaakt. Koester dat!
Veel plezier voor het vervolg van je tocht!
Groetjes, Joke
Ik herken dat ontbijt gevoel wat je vandaag beschrijft.....dat hadden Klaas en ik ook toen je -min of meer toch onverwacht-bij ons aanschoof in April.......denk er nog vaak aan terug.Wat is dat toch,wat onbekenden soms met je kunnen doen,ik heb geen idee,maar het voelde goed.Het wordt nu ook bij jou wel enigzins spannend nu je bijna op je eindpunt zit.....en je merkt dat tijd dringt en dat merr dan 4000 fietskilometers ook wat met je doet.Ben benieuwd wat je " morgen hebt gedaan"- ik zie dat ik achterlloop met lezen.Gauw naar je volgende blog.Ik sluit af met een diepe buiging,diep respect voor wat je hier allemasl neerzet.......lieve groet uit Perth!
Je hebt een zware strijd geleverd, zowel fysiek als mentaal. En als het dan het laatste stuk niet loopt zoals je graag gewild had is dat inderdaad emotioneel zwaar. Je bent ook maar gewoon een mens. Maar het is niet voor niets geweest. Je hebt zoveel mensen ontmoet en geïnspireerd, je bent tot jezelf kunnen komen, en veel van jezelf geleerd. Je hebt Terry kunnen eren, iets waar je al heel lang mee hebt rondgelopen. En je bent van oost naar west gegaan. Niet alles gefietst, maar met zulk wispelturig weer is dat ook niet te doen in het tijdsbestek dat jij er voor hebt. En wat zal het indrukwekkend zijn als je de 28ste bij Terry's graf kan zijn. En even lekker bijkomen tot je je gezin weer in de armen kan sluiten. En gelukkig heb je lieve mensen om je heen gevonden die je hiermee helpen. Dan hoef je alleen nog maar te fietsen en er plezier in te hebben, niet omdat je door moet. Sterkte met de laatste weken.
Hoi Michael, dit scenario loopt anders dan gepland. Probeer de regie weer terug te krijgen dat verhaal van de nachtkaars en uitgaan lijkt me voor jou geen bevredigende optie. Succes. Gr. Ron