Woensdag, 10 juni 2015
Michael heeft ook weer vandaag bijzondere ervaringen:
"Ik word om 5:00 uur wakker door kraaien, die rond mijn tent kabaal maken. Ik ga de tent uit om te plassen en als ik terugkom duik ik nog even mijn tent in. Ik slaap goed in de tent, maar ben steeds wakker als ik weer moet omdraaien...
Ik kan niet meer slapen en de kraaien zijn weer bezig. Het is net of zij mij iets willen zeggen, denk ik nog. En direct schiet het in mijn gedachten: het wordt tijd om alleen verder te gaan! Ik voel mij de laatste tijd niet goed en dat hebben velen van jullie ook gelezen. Ik ben dankbaar voor jullie adviezen en die waren goed. Alleen had ik tijd nodig om uit te vogelen wat het precies was. Even dacht ik dat mijn gezondheid een rol speelde. Ik liep zelfs met de gedachten om terug naar huis te gaan. Daarbij komt ook dat ik mijn gezin mis, maar vanmorgen werd het mij ineens duidelijk. Zonder op de details in te gaan, heb ik de mannen bij het wakker worden direct gemeld, dat ik alleen verder ga. Dave werd woest en zegt niets meer, stopt muziek in zijn oren en gaat voor het eerst snel zijn spullen pakken...
Sann begrijpt het en zegt dat hij precies hetzelfde heeft en het ook wilde zeggen, maar dan vanaf Regina. Dat was ook mijn plan, maar ik merk dat nu de tijd rijp is. Het is een waardeloze ochtend en uiteindelijk rij ik met Sann samen naar HW1 om richting Regina te gaan. Ik ben helemaal klaar met Dave en wens hem veel geluk en wijsheid toe. Ook Sann heeft zijn bedenkingen, maar dat is aan hem.
Sann wil met mij meerijden tot aan Regina en ik vind dat prima. Hij is een totaal ander persoon. Ik voel mij werkelijk opgelucht als ik ruim een uur gefietst heb. Dat was het dus... vanaf nu geen meerijders meer. Ik ben d’r klaar mee!
Ik merk dat het voor mijn gevoel weer mijn tocht is. Het is natuurlijk nog steeds spannend als je door de eindeloze vlaktes rijdt, waar je echt geen pech moet krijgen. Toch groeit mijn vertrouwen. Ik moet nog wel even bedenken hoe het kan dat ik niet direct zicht had op wat de oorzaak was. Weer een les...
Rijden op de prairie is een aparte evaring. Los van de oersaaie, eindeloze vergezichten, is de wind iets bijzonders hier. Die is meestal stevig tot hard en kan ineens van richting veranderen. Dat had ik al eens gehoord, maar als je het op de fiets meemaakt, is het wel heel apart. Van schuin links tegen ineens naar schuin rechts tegen, waarbij je een klap van de wind krijgt en je even uit balans bent.
Wij besluiten in Indian Head wat te gaan drinken en eten. Het is heerlijk om even te rusten, maar het gaat boven verwachting goed. Wij hebben al 58 km gefietst en dat is snel en goed gegaan. Als ik binnen kom verlies ik mijn narcis, het embleem van de Canadese kanker vereniging die ik in St. John’s gekocht heb. Er is niet veel meer van over, maar wat wil je na al die ontberingen. Ik vraag om een speld en leg uit wat ik doe. Er wordt druk naar een speld gezocht, maar die blijkt er niet te zijn. Dan maar een veiligheidsspeld. Vlak voordat ik wil afrekenen, komt de eigenaresse met een nieuwe narcis aanzetten. Zij heeft een van haar medewerkers er op uitgestuurd om er een in het dorp te halen. Wat een lief en mooi gebaar. Ik voel direct dat dit weer vertrouwd is.
Wij fietsen verder en de wind is weer wat gedraaid. Ja, natuurlijk tegen! Wij fietsen rustig verder en ik kan goed mijn ritme vinden. Zowel Sann als ik beginnen op gegeven moment wel onze knieen te voelen. Het is namelijk de hele tijd vals plat. Het lijkt vlak, maar dat is het niet en samen met de wind is het een pittige onderneming.
Wij schieten beiden in de lach als we weer een gestoorde Canadees iets bijzonders zien vervoeren. Het is een stalen silo die los op een aanhanger staat. Het geeft maar weer aan waarom je hier als fietser zo ontzettend goed moet oppassen. Wij hebben al veel idioten dingen gezien, maar meestal heb ik er geen foto’s van...
Ongeveer 25 km voor Regina stoppen wij om nog wat te eten. Wij hebben beiden wel trek. Wij belanden in een leuk restaurantje, waarin je volledig in de jaren 60 terugstapt. Het eten is hier top!
Na het eten weer veder, maar mijn knieën hebben er wel genoeg van. Ik zie een behoorlijke onweersbui aankomen. Wij kunnen net voordat deze losbast een Sleep Inn in White City bereiken. Een kamer kost hier $125. Eerst lopen wij naar buiten, omdat dit veel te duur is. Dan realiseren wij ons dat ik voor ons beiden is, met ontbijt en deze luxe is dan weer goedkoop...
Wij gaan terug en nemen de kamer. Als ik lekker gedouched heb, ga ik mijn blog schrijven en lekker vroeg naar bed. Wij hebben ruim 115 km gefietst. Morgen neem ik ook afscheid van Sann, die je prima als fietsmaatje kan hebben. Ik merk dat ik mij weer beter voel, hoewel het gewoon zwaar is om hier een dergelijke fietstocht te doen..."
Han Schomakers, editor
Reactie plaatsen
Reacties
Hoi Michael, lekker dat je weer grip op je trip hebt. Denk dat je keuze om alleen verder te gaan goed is. Snel over de prairie heen en op naar de rockies. Succes verder het gaat prima zo. Gr. Ron
Het is altijd moeilijk om de "zere" plek te vinden. De kraaien hebben je een handje geholpen. Het is jammer dat Dave zo reageert, maar dat lijkt iets te zijn wat bij hem hoort. Hij heeft waarschijnlijk op zijn manier vreselijk zijn best gedaan om er bij te horen. Gelukkig snapt Sann het wel. Wat een mooi gebaar met die narcis. Dat één zo'n bloempje zoveel te weeg brengt. Mooi!
Kraaien en boodschappen Michael. Chief zei toch al dat alles wat je nodig zult hebben wel op je pad kwam. Het heeft alleen even geduurd voor de boodschap binnenkwam. 'k Had je al een keer een hint gegeven, maar weet niet of je die wel oppakte. Dit is, wat het verder ook brengt, écht de goede beslissing Mike. Ik zal je veel energie sturen! Keep going strong!
Ik heb het gevoel ook dat je besluit de jongens los te laten ook aan 1 kant het afwerpen van ballast is geweest, hun goede momenten niet te na gesproken.... Moge de geesten van de First Nations met je zijn op je restetende tocht.....houd moraal! Courage, mon ami!
Hoi Michael, zie je wel, ik schreef al een paar keer dat mijn gevoel zei dat je gelukkiger zou zijn als je weer alleen zou fietsen. je was namelijk veranderd sinds je met die twee gozers fietste, ik weet niet precies hoe, maar je energie was anders, in negatieve zin. Nu blijkt dus dat ik dat goed aan had gevoeld. En vele van je volgers met mij trouwens.
Tja, jammer van Dave. Hij kan negatieve gevoelens blijkbaar niet uiten, keert zich dan totaal in zichzelf. Daar hoef je niet boos om te worden want hij heeft er zelf het meeste last van, maar het is wel heel erg jammer dat jullie fiets-vriendschap zo moet eindigen. Gelukkig voelen jij en Sann elkaar beter aan.
Tjonge, die wind maar steeds. Toch jammer dat Terry Fox destijds niet de andere kant op is gelopen, dan had jij het nu ook voor de wind gehad :-( Hier blijft het ook maar waaien, niet zo hard als bij jou natuurlijk, maar ook al maanden lang harder dan normaal. Ik weet nu waar die wind vandaan komt ;-)
Succes met fietsen door de Rocky Mountains straks, al ben ik wel heel benieuwd of je de hele route per fiets af gaat leggen haha! Maar geen kritiek hoor, ik heb het al vaker geschreven: het is jouw tocht en je bent er aan niemand verantwoording over schuldig dan aan jezelf. Je wilt wel gezond en wel de eindstreep halen, anders ben je te moe om met je gezin samen nog wat van Canada te zien.
Groetjes, Joke
Lieve schat Ik ben zo gelukkig met jou beslissing.jou gevoel was ook
Al zo maar best moeiljik om dat dan tegen ze te zeggen.en je had weer die kraaien.die hebben je een zetje in de goede richting gegeven
En je ziet er gebeuren weer mooie dingen zoals de narcis.wat een
lieve mensen trek je weer aan.top man.ga nu je eigen weg weer,
en wji wensen je heel veel mooie ervaringen en minder wind zal fjin
zjin he. Heel veel lieve knuffels uit Berkhout.Bonne en Ria.
Tis goed zo! Je moest het zelf zien ! succes!
Klasse,respect en een diepe buiging!!!
Goed voor jezelf zorgen,want een ander doet dat niet.Het blijkt maar weer........
Sweet dreams for now,take care and have fun tomorrow!Dubbele lieve groet uit overstroomd Perth( vandaag 38 mm.....-:( )!
Goed gedaan!