Donderdag, 4 juni 2015
Michael heeft sinds gisteren twéé fietsmaatjes:
"Vannacht heb ik goed geslapen, alleen heb ik wel zes treinen horen langskomen door de achtertuin. Op zich niet erg maar er is een onbewaakte spoorovergang, zodat er luid en uitgebreid getoeterd wordt. Als ik mij net heb aangekleed, staat de eigenaar van het huis al klaar met koffie en ontbijtjes die hij bij Tim Hortons voor ons gehaald heeft. Helemaal top! Wij gaan met hem op de foto, ruimen onze spullen op en schrijven een briefje voor hem als bedankje.
Als eerste moeten wij terug het dorp in om de binnenbanden van Sann te ruilen die te dun zijn. Dat blijkt niet eenvoudig, maar wij krijgen ons geld terug. Als wij uiteindelijk op de fiets zitten, is het genieten. De wind hebben wij schuin in de rug en dat is eigenlijk de tegenovergestelde richting die hij normaal heeft. Heerlijk en dit komt goed uit, want wij moeten ongeveer 120 km fietsen om Brandon te bereiken.
De weg is open en vlak. Mij doet het soms echt aan Nederland denken en mijn gedachten dwalen daardoor een paar keer af naar mijn gezin. Ik moet eerlijk zijn, maar ik mis hen gewoon. Ik kan bijna niet wachten tot het 4 juli is. Nog 1 maandje. Opeens komen wij ook nog eens een bord tegen met Holland erop. Ik spring een gat in de lucht! Hmm, toch nog even wachten...
Als wij weer willen weg fietsen, zien wij een enorm transport aankomen, zonder auto die vooraf waarschuwt. Het is een complete (kleine) woning op een dieplader. Het raast voorbij zonder maar iets van vaart te minderen. De vluchtstroken zijn groot en schoon, zodat wij bijna naast elkaar kunnen fietsen, maar het blijft oppassen.
Na een tijdje zien we ineens dat Dave steeds harder gaat fietsen en bijna wegsprint. Ik vind dit vreemd. Ik weet dat hij vanmorgen het bericht heeft gekregen dat zijn opa is overleden en dat hij van zijn familie moet terugkomen. Dat is hij niet van plan. Zeker niet, omdat nog niemand van zijn familie hem gefeliciteerd heeft en hem ook maar iets vraagt over zijn reis. Ik begrijp dat hij het zwaar heeft. Toch, dit wegfietsen zonder iets te zeggen, vind ik niet kunnen. Omdat het nu heuvelachtig is, zien wij hem steeds even niet en steeds kleiner worden. Ook Sann vindt dit vreemd...
Na een tijdje blijkt hij bij een rustplaats te staan, maar ik zie hem niet. Ik fiets voorbij en Sann roept nog naar mij, maar ik zie hem niet. Dave komt even later weer achter ons aan, maar blijft lang op een grote afstand fietsen. Als hij dichterbij komt en ik vraag hoe het gaat, zegt hij niets...
Ik baal, want ik had al willen rusten, want ik fiets nu eigenlijk boven mijn kunnen. De mannen zijn sneller, omdat hun fiets nog niet de helft van het gewicht van mijn fiets heeft. En zij zijn een stuk jonger. Wij besluiten, nadat Dave dit met ons heeft afgesproken, om in het volgende dorpje Carberry wat te gaan drinken.
Als ik in Carberry ben, voel ik mij niet zo goed. Ik twijfel of ik de jongens niet moet wegsturen. De reden dat zij graag bij mij zijn is omdat ik aandacht krijg en donaties. Ik denk het ook, omdat zij echt wel samen verder willen, maar ik ben op mijn hoede. Het geld van alle donaties, ook al is het voor eten voor ons, alles beheer ik en niemand anders. Dave neemt nu even te veel ruimte in en ik heb hem er al op aangesproken. Toch, ik ben ook kapot van dat harde fietsen. Dave heeft een half uur lang gemiddeld 43 km/u gefietst en wij hebben ons best gedaan om niet te veel achterop te raken.
Als ik wat gegeten heb, ga ik in het zonnetje even rusten. De jongens willen alles voor mij doen en ik mag aangeven wanneer wij weggaan. Het valt niet mee om met drie vreemden ineens 24 uur op elkaars lip te zitten. Voor mij een goede les om duidelijk te zijn en mijn grenzen goed aan te geven.
Wij vervolgen onze reis en gaan weer terug naar de snelweg. De wind in de rug is heerlijk, maar ik zie dat Sann vermoeid raakt. Zijn fiets is nu prima, maar ik zie hem steeds meer slingeren. Vlak voor Brandon zitten wij er alle drie doorheen. Wij hebben ruim 130 km gefietst. Ik ben niet de enige die moe is. Dave is nog het meest fit. Wij gaan eerst wat eten. Ik blijf bij mijn standpunt om vanavond in een motel te gaan. Ik denk dat het goed is om even afstand te nemen en goed mijn rust te pakken. De mannen gaan wild kamperen.
Na het inchecken bij Motel Barney's gaat na een klein uurtje mijn kamertelefoon. Het is Dave: "Michael, zeg jouw kamer maar op en vraag jouw geld terug, want wij hebben een complete camper waar wij in mogen." Leuk dat hij belt, maar ik doe het niet. Laat hen maar even. Ik geef aan, dat ik alles al heb uitgepakt en ook dat ik mijn spullen wil opladen.
Wij spreken voor morgenochtend af bij de A&W. Ik kijk het nog even aan hoe dit gaat. Ik vind het erg fijn om met z’n drieën te fietsen, maar ik heb geen overdreven promotors nodig. Wij hebben wel een goed gesprek gehad..."
Han Schomakers, editor
Reactie plaatsen
Reacties
Michael wat was het een lange tocht.Ja ik zei al deze heeren zjin een
stuk jonger en hun fiets veel lichter.En ik denk dat je het goed ziet, met
deze mannen.Het is zeker raar hoe Dave zich gedraagd...Pas op.Ze vinden die aandacht wel lekker.Het is natuurljik fjin om niet alleen te
fietsen, maar niet als je op je hoede moet zjin.Lieve schat fiets jii wat
je kan, anders hou jehet niet vol. je kan het.dat heb je al lang laten zien.sterkte met je verdere kilometers .dikke kus van Bonne en Ria..
Ja, ik had al zo'n vermoeden dat het niet altijd koek en ei zou kunnen zijn. Vaar vooral je eigen koers Michael. Jij hebt een echt doel. Dat moet je vooral vasthouden. Als jullie tempi te verschillend worden moet je je eigen weg koers oppakken. Zo nodig moeten die twee dan maar samen verder.
Gedrieën optrekken is wel leuk, maar geeft ook onverwachte verplichtingen. Jouw koers moet succes brengen voor het doel en als anderen dat onbewust dreigen te verstoren ga dan je eigen weg en als goede maatjes uit elkaar.
Hoi Michael, het fietsen en promotie maken voor je doel vraagt veel energie. Nu moet je ook nog energie steken in de groep. Kan je nog wel voldoende je ding doen? Gr. Ron
Curieuze gang van zaken, Michael. Alhoewel ik denk, dat er geen kwade opzet in het spel is, jullie doelen en missies lopen uiteen. Ik denk dat je er goed aan doet je eigen weg weer te vervolgen. Er dient zich binnenkort vast een moment aan.....
Mooi....volgens mij is de " Michael-spirit" weer terug!Lekker,want daar kom je verder mee!Enne.....volg je gevoel....toch?Je vriend fiets was al zwaar genoeg had ik begrepen dus extra ballast in de vorm van mede-fietsers?Verras ons...ik ben benieuwd naar morgen!heb een hele fijne voorspoedige rit!Lieve groet uit Perth-:)
Ps.......Canada is vorige week diverse keren uitgebreid bedankt voor alle hulp gegeven om de oorlogte beeindigen.......op " hoog" niveau,maar ook persoonlijk naar de veteranen toe,want daar is een speciale ontmoeting voor geweest in Ottawa.Was prachtig en welgemeend,volgens mij.Was mooi stastsbezoek en ik voelde me enorm vereerd om daar samen met Klaas persoonlijk in Toronto deelgenoot van te mogen zijn.Helaas geen gelegenheid gehad om hem over jou te vertellen,ik had dat heel graag gedaan......