Het 52e bericht uit Canada: Verslag van etappe #28

Donderdag, 28 mei 2015

Gisteren was voor Michael een rustdag en werd er geen geen etappe verreden. Vandaag gaat hij weer verder. Michael komt uiteraard weer de nodige mensen tegen:

"Ik ben voor mijn alarm wakker en ga eerst ontbijten. Na het ontbijt pak ik snel mijn spullen. Ik rij om 8:30 uur het dorp uit.

Direct breekt het echte klimwerk weer aan en het gaat mij niet slecht af. Het weer is prachtig, maar het is nog fris. Ik geniet van het mooie weer en de omgeving. De beren zijn weer een beetje uit mijn hoofd en dat maakt het fietsen een stuk aantrekkelijker.

Na de eerste lange klim en afdaling kom ik in Pays Plat, een First Nation dorp. De kraai is er weer! Het is net of hij mij de weg wijst. Echt, ik heb er vaker over geschreven, het barst hier van de kraaien. Alleen lukte het mij steeds niet om iets vast te leggen wat mijn bijzondere ervaringen onderschrijft. Niet dat het moet, maar ik wil het graag delen, want het is echt heel bijzonder. Vandaag is het mij eindelijk gelukt! De kaai krijst en wijst mij in de richting van een First Nation tankstation. Ik stop daar en ga koffie drinken.

Ik ontmoet hier een First Nations en ik raak in een bijzonder gesprek met hem. Als ik vraag of hij Objiwe is, bevestigt hij dat met half en half Crow. Ik ontmoet ook andere First Nations en ga op de foto met de eerder genoemde grote man met wie ik spreek over mijn tocht en mijn genezing hier. Uit respect kan ik deze foto niet plaatsen, maar hij is een bijzonder man. Er straalt een enorme rust van hem uit en hij kiest zijn woorden zorgvuldig. Echte wijsheid wil ik het noemen en een bijzondere ervaring die ik niet had willen missen. Als ik rustig nog even buiten zit, weet ik ineens weer wat ik moet doen en ik stop wat tabac onder een steen, vlak bij het bord waar de kraai zat. Ik ben dankbaar voor al deze mooie momenten die zo bijzonder zijn.

Ik moet al snel, als ik weer fiets, een tweede klim nemen die best intensief is, zodat ik nu ook echt mijn jas uittrek. Het is werkelijk kilometers lang met ongeveer 5 tot 6% stijging. Dat is best pittig. Gelukkig word ik ook verblijd met een bord waarop staat dat ik een 7% afdaling tegemoet ga.

Ik ga eens lekker naar beneden en haal weer een snelheid van 62 km/u. Het uitzicht is prachtig, maar ik zie ineens dat een heel stuk weg zeer slecht asfalt heeft. Remmen kan niet meer, want ik zit er al op en er ligt veel los gravel op. Het gaat gelukkig prima. Ik ben écht blij met mijn fiets. Hij is oer- en oersterk.

Even verderop stop ik en het is net of ik iemand hoor zeggen: "Er ligt hier een steen voor jou om mee te nemen." Maar er is helemaal niemand hier. Dit is echt gek. Ik kijk wat rond en denk even dat ik toch nu wel te veel in deze dingen op ga. Als ik weer weg wil fietsen, glinstert er iets in mijn ooghoek. In het midden van allerlei donkere en rode stenen ligt een witte, deels doorschijnende steen. Dat is hem… ik weet direct dat het klopt. Wat is dit toch vreemd, en soms een beetje eng, maar het voelt goed.

Ik fiets nu een tijdje verder. Ik moet toch even een sanitaire stop maken. Als ik weer de weg op kom, zie ik een fietser aankomen die er een behoorlijk tempo in heeft. Hij fietst in mijn richting.

Het is Dave uit Ontario. Hij fietst van Halifax naar Vancouver. Ik probeer je al de hele dag in te halen.", zegt hij. "Ik heb van je gehoord en ik moest je gewoon ontmoeten." Dave heeft het roer in zijn leven drastisch omgegooid. Hij heeft zijn huis, auto en alles verkocht. En een fiets en spullen gekocht om naar Vancouver te fietsen en daar een nieuw leven te beginnen. Hij is 30 en heeft jaren in de Canadeze marathonploeg gezeten. Wij praten wat en fietsen samen verder op. Dave is een goede gozer. Hij heeft Olivier ook ontmoet. Heel even maar, maar het ging goed met hem.

De middag gaat snel en vlak voor Nipigon stopt er een auto. Het zijn Nederlanders. Er ontstaat een kort en bijzonder gesprek. Zij komen uit Schreiber, kennen Morgan die ik gisteren ontmoet heb en hadden over mij gehoord. Aan het einde van het gesprek zegt hij dat hij mijn visitekaartje van mijn tocht aan koning Willem Alexander en koningin Máxima zal geven, omdat zij dit moeten weten. Geweldig!

Dave vraagt hoelang ik deze mensen ken, als wij verder fietsen. "Twee seconden", zeg ik. Hij wil het bijna niet geloven. "Wat is het met jou dat je zoveel mensen aantrekt?" "Hoezo?", vraag ik. Ik zie dit zelf toch anders. Dave vindt het gek dat hij niemand spreekt op zijn tocht en dat ik zoveel aandacht krijg...

Even later rijden we Nipigon binnen. Ik check in en breng mijn spullen naar binnen. Daarna gaan Dave en ik samen wat eten. Dave wil na het eten gaan vragen of hij bij het motel mag kamperen. Er wordt regen voorspeld en voordat we naar buiten gaan regent het al. Als wij bij de eigenaar navraag doen, die overigens Bearman (!) heet, geeft hij mij een andere kamer, zodat ook Dave kan slapen. Dave vraagt of dit voor mij OK is. "Prima!"

Wij gaan naar de nieuwe kamer en ik laat Dave mijn website zien. Wij praten nog een tijdje over al onze belevenissen. Hij is onder de indruk van mijn doel en mijn website, maar vooral omdat hij mij zo inspirerend vindt. "Jij hebt iets wat mij ook geholpen heeft. Ik zat er doorheen, maar na een paar uur praten met jou is het net of ik weer helemaal opgeladen ben." Ik vind dit echt te veel eer!"

Morgen proberen wij in één keer naar Thunder Bay te gaan, volgens de voorspellingen wordt dat 113 km fietsen in de regen!"

Han Schomakers, editor