Het 51e bericht uit Canada

Woensdag, 27 mei 2015

Het reisverslag dat ik vannacht weer van Michael kreeg, is niet zo spannend als gisteren, maar dat wil niet zeggen dat Michael niets beleeft. Lees maar:

"Ik word om 8:30 wakker en ik heb dus 10 uur geslapen. Mijn nek is nog stijf en ik kan hem niet draaien. Bij het ontbijt is het op één of andere manier zelfs moeilijk om te eten. Ik raak daardoor in gesprek met een paar contractors die zijn komen ontbijten. Na het horen van mijn verhaal van het kamperen, zijn zij overtuigd dat ik een beer bij mijn tent gehad heb. En dat was een grote ook. "Als je hem hoort opsnuiven en zwaar uitademen, dan heb je vaak een flinke jonge te pakken." Ik krijg gelijk wat opbeurende verhalen te horen. "Moose kunnen je ook aanvallen en ga dan tegen een dikke boom staan, want zij breken elk bot in jouw lichaam met hun hoorns." En daarna een verhaal van een vrouw die vorige week in Sudbury door een beer is gedood. "Na haar deels te hebben opgegeten, heeft hij haar begraven. Zij is gisteren gevonden, omdat haar arm nog boven de aarde uitstak. Ja, de beren zijn nu inderdaad vrij heftig." "Ja", zegt de ander, "Ik bewonder je moed!"

Jullie begrijpt het al, na een lekker ontbijt ben ik er wel klaar voor... Ik heb besloten een rustdag te houden. Ik fiets ongeveer 20 km naar Schreiber, omdat mijn nek nog vastzit. Ik kan daardoor al een redelijk deel van de tocht naar Nipigon wegwerken. Er zit trouwens wel een forse klim in...

Voordat ik wegga, kom ik met twee motorrijders in contact die het verhaal in de eetzaal aanhoorden en respect hebben voor mijn tocht. Zij organiseren motor- en fietstochten van West- naar Oost-Canada. "Wat jij doet is echt wel speciaal, zo zonder begeleiding. Velen worden gek van al die eenzaamheid en durven het niet aan." Dit sterkt mij weer een beetje. Maar zo erg is het ook weer niet, denk ik dan. Ik krijg een T-shirt van hen en zij vragen of ik in 2017 ook mee kom fietsen. "Ik denk het niet!", zeg ik. "Just once in a lifetime!"

Even later word ik door een oudere man aangesproken die foto’s maakt door heel Canada. Het is ook weer een leuk gesprek en als zijn vrouw erbij komt en hoort wat ik doe, word ik gesponsord. "Hier, voor de koffie en de lunch..."

Na dit alles ga ik later weg dan ik ooit van plan was. Alles weer inpakken wat nu weer droog is, was ook een hele klus trouwens. Als ik even later wegfiets, is het heerlijk weer. Iets in mij zegt dat ik toch even naar het Lake Superior moet en dus neem ik de afslag. Een steile weg brengt mij in 2 km op de plek. Het is hier adembenemend mooi met een waterval en een prachtig, rustig stuk strand, met uitkijk over het meer...

Als ik later weer terug ga, blijkt hoe steil de weg is. 12% klimmen geeft een goede opwarming... Ik voel mijn nek, maar het gaat. Als ik op de HW17 rij, voel ik mij helemaal in mijn element. Prachtig weer en hoewel het licht oploopt, gaat het goed. Ik ben in een uurtje in Schreiber en ga eerst bij een frietwagen wat eten.

Ik zet mijn fiets naast wat tafels die buiten staan. Ik zie een fietser aankomen. Het is een Duitser die gisteren in Thunder Bay begonnen is en nu naar Marathon wil. Ik leg hem maar even uit dat hij nog niet de grootste heuvels gehad heeft en dat het naar Maranthon nog ruim 100 km is. Hoewel het een beer (!) van een kerel is, lijkt hij uitgeput. Hij is duidelijk niet goed voorbereid. Hij besluit door te gaan naar Terrance Bay, nadat ik hem verteld heb dat dit haalbaar is. Hij bedankt mij en gaat verder. Als ik er later over nadenk, is zijn verhaal bijna onmogelijk. Hij heeft in 2 dagen ruim 225 km gefietst en het is nu 13:00 uur. Vreemde vogel...

Voordat ik wat kan bestellen, word ik door de mensen die daar zitten aangesproken. Zij zijn echt geïnteresseerd en geraakt. Ik word deels gesponsord. Ik krijg een lunch van de eigenaar van deze frietwagen. Hun zoon Morgan heeft een vorm van spasme door een fout tijdens de geboorte. Hij is 19 en als ik hem een kaartje van mijn website geef en een polsbandje, is hij de koning te rijk.

Het zijn echt heel aardige mensen en iedereen lijkt ze te kennen. Ik begrijp dat één stel uit Amerika komt en hier in de zomer woont. "Zou je het leuk vinden om met ons mee te gaan naar het strand hier? Je kan je fiets in de truck zetten." Ik ga akkoord en even later gaat mijn fiets de wagen in. De mannen zijn diep onder de indruk dat ik met zoveel gewicht fiets. "Dit kan toch bijna niet. Ben je hier echt mee over de bergen geweest?"

Wij rijden even later langs het huis van de eigenaar van de frietwagen, hoewel eigenlijk Morgan de eigenaar is. Morgan heeft hiermee een goede toekomst. Ik ben onder de indruk van deze jongeman. Hij is sympathiek en heeft veel humor. Vanaf zijn huis rijdt hij alleen op een trike naar het stand en dat doet hij nog goed ook. Zijn ouders, bij wie ik nu in de auto zit, vertellen mij dat hij zijn 1e rijbewijs had gehaald, maar dat de overheid zich bedacht heeft en het weer heeft ingenomen. Het was een grote klap voor hem. Ik begrijp het. Morgan is een normale jongen van 19 die zijn lichaam niet altijd onder controle heeft, maar ook er op uit wil!

Het strand is adembenemend en je ziet soms de forellen langs de kustlijn zwemmen. Echt een sprookje! Wij praten over van alles en nog wat. Na een klein uurtje gaan wij weer en Morgan wil mij vanaf het strand naar de auto brengen. Dat doe ik natuurlijk. Hij is trots en blij dat ik open met hem om ga. Ik vind het een topgozer en bewonder zijn aanpak en manier van omgaan met zijn omgeving.

Terug bij de frietkar halen wij mijn fiets uit de tweede truck en ik neem afscheid om naar het hotel hier vlakbij te gaan. Ik kom er nu pas achter dat de andere man, die Amerikaan één van 32 NHL scheidsrechters is. Dat is hier een enorm groot iets. Hij is dus een beroemde Amerikaan/Canadees en wij praten nog even over het scheidsrechterschap bij langebaanschaatsen en ijshockey.

Ik ga uiteindelijk naar het motel en ook daar zijn de mensen bijzonder vriendelijk. Ik heb een gedateerde kamer, maar voor nog geen $60 (tegen een vrienden- en familieprijs).

Als eerste probeer ik een motel voor morgen te boeken, omdat ik niet wil kamperen nu er zoveel beren actief zijn. Dat lukt zeer moeilijk. Mijn mobiele telefoon werkt hier niet. De telefoonverbinding van het motel is uitgevallen en zelfs de lokale bevolking heeft zeer slecht bereik. Ik word door iemand van het motel geholpen en uiteindelijk hebben wij een kamer kunnen boeken.

Het is ondertussen al 18:30 uur en de dag is voorbij gevlogen. Ik ga bij het restaurant eten en neem een pizza, die heerlijk is. Daarna moet ik nog wat e-mail afhandelen en mijn blog schrijven. Het is alweer 22:15 uur en ik heb nog niet alles kunnen doen. Ik moet nu echt gaan slapen, want morgen is er weer een zware dag..."

Han Schomakers, editor