Het 33e bericht uit Canada: Verslag van etappe #17

Zondag, 10 mei 2015 (Moederdag)

Pas tegen het einde van vanmiddag, maandag, krijg ik weer e-mails van Michael, terwijl ik hem een e-mail stuur. Toeval bestaat niet, toch? Lees maar wat hij te vertellen heeft:

"Als ik wakker word, besluit ik eerst met mijn vrouw te skypen voor Moederdag. De jongens hebben haar niet vergeten en dat doet mij erg goed om dat te horen. Mijn jongste zoon zorgt ervoor dat ik even later ook met mijn moeder kan skypen en ook dat is erg prettig op Moederdag. Voldaan pak ik mijn spullen en maak mijn fiets in orde. Ik smeer de ketting en zet mijn zadel iets hoger. Na het inleveren van de sleutel vertrek ik. Het is grauw en donker weer en het motregent af en toe. De eerst 5 km zijn nodig om weer op HW69 te komen.

Ik heb de wind pal tegen en de temperatuur daalt. Ik besluit om mijn andere jas aan te trekken en dat is beter. Ik realiseer me nu dat ik bijna net zo gekleed ben als in Newfoundland. Hoewel de temperatuur 9 graden is, voelt het veel en veel kouder.

Het fietsen gaat goed en uur na uur kom ik door prachtige omgevingen. Er is tot Sudbury niet veel verkeer op deze weg. Veel motels zijn verlaten en gesloten. De HW69 wordt nu in zijn geheel omgebouwd tot HW400 en dat sluit een heleboel verkeer uit op dit moment. Soms kom je ineens een Groundhog (Bosmarmot) tegen...

Bij French River stop ik bij een restaurant. Van buiten ziet het er niet uit en even twijfel ik of het überhaupt nog open is. Van binnen is het erg gezellig, lekker warm en de mensen zijn super vriendelijk. Het is niet druk en er zit een oudere man, waarvan ik later begrijp dat hij afasie heeft door een herseninfarct. Alhoewel hij redelijk duidelijk kan maken wat hij bedoelt, begrijp ik van hem dat het hem erg frustreert, dat hij zich niet meer zo goed kan uiten. Hij was altijd vrachtwagenchauffeur, waardoor ik nu begrijp waarom hij steeds naar alle vrachtwagens kijkt die langsrijden. Ik voel wel medelijden met deze aardige man die op zijn 51e hierdoor getroffen werd.

Ik heb een truckersmeal bestel als uitgesteld ontbijt. Zo, en dat zal ik weten ook. Niet normaal de hoeveelheid, maar het is echt erg lekker. Ik heb trek en weet het allemaal op te eten.

French River is een hele oude plaats, waar de Fransen en later wat Engelsen handel dreven met de inheemse bevolking (the First Nations). Die kwamen met supergrote kano’s vol met pelzen en andere waardevolle spullen hierheen om deze te ruilen tegen metalen voorwerpen en later wapens. Toussaint Charbonneau is een bekende uit die tijd, die hier jaren handel heeft gedreven. Later heeft hij deel uitgemaakt van de bekende Louis en Clark expeditie. Er is een geweldig mooi boek over een Indiaanse vrouw, Sacagawea, geboren in mei 1788, dat over hem en deze expeditie verhaalt. Echt een aanrader!!

Ik stap weer op mijn fiets en rij verder. Ik moet nog zo’n 65 km. Ineens wordt het wel duidelijk dat de Canadezen druk bezig zijn met de aanleg van de HW400 tot aan Sudbury. Ik rijd nu op een smalle vluchtstrook en heb bijna 50 km wegwerkzaamheden. Dat is doodvermoeiend, want ik moet constant opletten op het achterop komende verkeer. Vooral de vrachtwagens die met hun 90 km (maximaal hier, maar zij rijden volgens mij harder) een enorme zuiging kunnen veroorzaken.

Ik ben moe en het is zwaar. Klimmen, tegenwind, slechte en smalle vluchtstroken met veel scherpe stenen, druk verkeer en constant alert zijn. Als de weg overgaat in een brede vierbaansweg merk ik hoe moe ik ben. En ik moet nog 20 km. De wind is hier nog heftiger, omdat het meer open is en ik niet meer beschut rij langs een betonnen afzetting.

Mijn laatste stop is ongeveer 8 km voor Sudbury langs de kant van de weg. Mijn benen lijken wel pap. Op zich niet gek, want ik heb bijna 4 uur constant gefietst. Vlak voor Sudbury kan ik de hoge schoorstenen als zien van de mijnbouw. Het begint weer te miezeren en even vallen er grote druppels. Nee hè, denk ik nog even. Gelukkig stop dit na 10 minuten. Het is nog 5 km om in de stad te komen.

Als ik in Sudbury aankom, ben ik erg trots op mijn prestatie. Meer dan 100 km tegenwind, klimmen etc. En ik ben d'r! Ik stop bij een Comfort Inn hotel. Ik vraag of zij mij kunnen helpen met een goede prijs, omdat ik Canada doorfiets voor een goed doel.

Ik wil hier twee nachten blijven:

1. Omdat ik hier media aandacht kan vragen en ga proberen dit te stimuleren;
2. Omdat het morgen een erg natte dag gaat worden met 35 à 40 mm neerslag.

Het weer hier heeft last van een koude front vanuit het noorden en er valt zelf sneeuw in Thunderbay. Ook wordt er weer sneeuw voorspeld in Newfoundland, maar dat ligt gelukkig achter me.

Ik check-in in dit prachtige hotel. Mijn fiets mag weer in mijn kamer staan. Ik ga tegenover het hotel eten bij een Italiaans restaurant. Ik ben verrast hoe mooi dit is ingericht, en… hoe goed het eten hier is. Heerlijk!

Voldaan val ik, na wat TV kijken, in slaap..."

Han Schomakers, editor