Zaterdag, 9 mei 2015
Michael meldde ons in het vorige blogbericht dat hij het even niet meer zag zitten. Gelukkig heeft hij zichzelf weer herpakt, want vanmorgen, zondag, zag ik dat hij zelf al dit bericht op de website had geplaatst. Lees wat Michael te melden heeft:
"Ik word midden in de nacht gebeld door een gestoorde vrouw. De verbinding is slecht en ik hoor niet wie het is. "Hallo, ik ben rijk en mijn tante ook en ik maak nu een zakje met bonen open en…" Ik hang op. Lekker, het is 3 uur in de nacht en dan belt er één of andere gek uit Nederland...
Als ik (weer) wakker wordt om 6:30 uur van de wekker, wil ik er nog niet uit. Ik blijf liggen tot 7:00 uur, kleed mij aan en pak alle spullen. Ik eet een beetje en ga daarna weg. Het is al met al 8:30 uur als ik echt wegrijd. Ik heb gewoon nog geen zin ,omdat ik niet weet wat mij te wachten staat: al die heuvels die ik tegen ga komen en de vraag of ik wel in Britt, mijn bestemming voor vandaag op 90 km afstand, kan overnachten...
Al snel geniet ik op mijn fiets, want het is hier werkelijk prachtig. Dit is de omgeving in Canada, waar ik me goed thuis voel. Het dreigt te gaan regenen, maar ik besluit mij daar niet druk over te maken. Ik mag er meer op vertrouwen dat het goed komt met mijn reis en de omstandigheden. Ik laat al mijn zorgen los en dat fietst een stuk lekkerder. Het is nog ruim 7 km voordat ik echt in Parry Sound ben. Ik besluit bij de McDonald's te ontbijten. Dat is niet echt super lekker, maar wel super goedkoop.
Ik word door verschillende mensen aangesproken en zo ook door een man die met zijn dochtertje een paar dagen op stap is. Wij hebben een leuk gesprek en als hij weggaat geeft hij mij een hand om me succes te wensen. Tegelijkertijd geeft hij mij $20 en zegt: "Hier, jouw ontbijt is van mij. Succes man, ik heb echt waardering dat je dit alleen doet."
Ik ben verbaasd en zwaai hen uit. Er worden nog wat foto’s van mijn fiets gemaakt met zijn dochtertje erbij en weg zijn zij. Ook ik stap op en fiets in de richting, waarvan ik dacht dat ik moest fietsen. Ik zie alleen net een bord, waarop staat dat de HW69 niet bereikbaar is. Wat?...
Ik mag niet op de HW400 fietsen die ik vanmorgen gekruist heb en ik moet naar HW69. Bij een benzinestation vraag ik de weg. Dit blijkt niet zo eenvoudig, omdat de HW69 voor een groot deel nu HW400 geworden is, doordat de vierbaansweg is doorgetrokken.
Het advies is om naar de OPP (Ontario Provincial Police) te gaan om het daar te vragen. Dat blijk in het centrum te zijn, dus omkeren en terugfietsen. Ik herken direct het prachtige centrum, waar ik met Melvin in 2012 ook geweest ben. Even verderop zie ik een politiewagen staan op een parkeer, plaats. Als ik de agent aanspreek is hij heel behulpzaam. Hij vraagt wat ik aan het doen ben en is oprecht geïnteresseerd. Wij praten wat en hij vraagt ineens of ik ook een handwapen gekocht heb. Hij heeft het volgens mij over een soort alarmpistool, maar ik begrijp hem niet echt, omdat je er hier ook op wild mee kan schieten. "Nee", zeg ik, "dat mag ik toch niet als buitenlander?". "Jawel, maar je moet ervoor tekenen en je wordt hiermee gevolgd." Ik zeg dat ik bearspray heb en dat vindt hij heel verstandig. "Je bent wel een held dat je dit alleen doet", zegt hij. Ik denk, dat is nummer twee. Mis ik iets, denk ik nog.
Hij laat mij de route zien die ik moet fietsen om de HW400 te omzeilen, maar hij geeft aan dat het internet waarschijnlijk geen goede actuele informatie geeft. Ik ben allang blij dat ik nu verder kan en bedank hem. Voor hij gaat, zegt hij nog dat zijn opa en oma uit Nederland komen.
Ik fiets het dorp door en uit. Het is een leuk dorp. Jammer dat het zo bewolkt en grauw is. Na een tijdje fietsen kom ik bij een T-kruising. Rechts gaat naar HW400 en daar mag ik niet fietsen en links is voor mij onduidelijk, maar ga toch die kant op.
Na een tijdje krijg ik het gevoel niet goed te zitten, maar ik heb het geluk dat er iemand vuil uit de berm aan het halen is. De man geeft aan dat ik een kilometer terug moet en dan links moet afslaan. "Die weg brengt je een heel eind verder en dan zit je zeker op HW69." Ook dit is een prachtige weg en leidt dwars door twee First Nations (Indianen) reservaten heen.
Na heel wat fietsen dwars door gebieden, waar echt niemand is, moet ik een spoorlijn oversteken. Er staan een paar oude lampen, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Het is net een plaatje uit een Western film. Overal hoor je vogels en kikkers. Super mooi.
Na nog wat verder gefietst te hebben, zie ik een groot bord waarop wordt aangegeven dat links af naar een reservaat leidt. Omdat ik weet dat dit niet zonder risico is, sta ik even stil om na te gaan of dit wel OK is. Mijn gevoel zegt van wel en ik besluit dit reservaat in te fietsen. Als snel zie ik gebouwen, maar er is niemand op straat. Als er in de verte een auto aankomt, steek ik mijn hand op als stopgebaar. De auto stopt en ik groet de man die op en top een Indianen-uiterlijk heeft. "Is het OK als ik het reservaat verder in fiets?" "O ja", zegt hij, "Je hebt toch geen kwade bedoelingen? En dan is het goed." Hij rijdt verder en ik fiets door. Iik moet nu een stuk ongerepte natuur door en steek weer een spoorlijn over. Hé, dat is die van daarnet, denk ik nog.
Als ik verder fiets, kom ik in het echte gedeelte. Ik weet dat er gewoonlijk bijna niemand in dit soort reservaten komt. En ook dat ik nu wel een heel opvallende verschijning ben. Hopelijk komt het niet provocerend over.
De huizen zijn simpel en er ligt veel troep rond het huis. De auto’s zijn oud en ik denk dat hier weinig rijkdom en welvaart heerst. Ik merk dat het mij wel wat doet. Triest dat deze oorspronkelijke bewoners op een dergelijke wijze leven. Nog steeds zie ik niemand. Even verderop loopt een Indiaanse dame net naar buiten en zij kijkt mij met verbazing aan. Ik groet haar en zij groet vriendelijk terug. Ik fiets langs sportvelden, een gemeenschapsgebouw, begraafplaatsen en het voelt allemaal goed. Tot het moment dat er ineens iets in mij zegt dat verder gaan niet veilig is. Als vanuit het niets word ik door deze gedachten verrast. Wat een onzin, denk ik nog even, en fiets door. Ongeveer 200 meter verderop komen er uit een woning ineens verschillende dames naar buiten en ook aan de overkant komen mannen en vrouwen naar buiten. Oei, toch goed gevoeld, denk ik nog...
Zo?", zegt een van de dames die als enige geen echt kenmerkend First Nations uiterlijk heeft. "Jij moet wel echt verdwaald zijn dat jij hier fietst!" Ik haak hier direct op in en stop. "Waar moet je naar toe?" Ik ben onderweg naar Britt. "Ja, dan zit je helemaal fout. Je moet terug. Deze weg leidt alleen maar naar het meer." Ik bedank haar voor deze aanwijzing en keer direct om. Zij wenst mij succes en zegt: "Zorg er maar voor dat je niet gescalpeerd wordt."
Ik voel de ogen van de overburen in mijn rug priemen. Hmmm, niet prettig. Toch voel ik mij niet echt onveilig, hoewel de laatste opmerking me wel verbaasd. Ik denk dat het meer bangmakerij is.
Even verderop komt er een auto aan en er gaat een hand uit het raam om mij te laten stoppen. Ik stop een groet deze First Nation. Hij vraagt of ik iemand ben die weer geld kom ophalen. "Nou, eigenlijk wel", zeg ik, "want ik fiets voor een goed doel." "Waar ga je dan naar toe?" "Ik fiets eigenlijk naar Vancouver, maar vandaag naar Britt." "OK", zegt hij, "Jammer dat jouw banden niet dikker zijn anders kon ik jouw spoor volgen", zegt hij lachend.
Ik fiets veder en het dorp weer uit. Als ik mijn weg vervolg zie ik dat hier ook allemaal huizen staan die uitsluitend door First Nations bewoond worden. Iedereen heeft bijna een hond en het duurt niet lang of de ene hond blaft en de andere pakt dat weer op tot ik langs ben gefietst. Iets verderop komt er een auto aangereden die door een soort herdershond wordt aangevallen. Shit, denk ik, loopt dat beest los?
Als ik dichter bij kom, zie ik dat hij aan een ketting zit, maar die is gebroken. Het beest is door het dolle heen als hij mij ziet. Hij rent op mij af en komt heel dicht bij en blaft. Omdat ik licht moet klimmen, is mijn snelheid beperkt en het erf waar ik langs moet groot. Afijn, pech hebben dus. De hond maakt nu bijtende bewegingen naar mijn achterband en been. Als reactie schreeuw ik en de hond lijkt onder de indruk. Dit herhaalt zich nog 5 keer, voordat het beest het opgeeft. Shit, dat was close, denk ik nog.
Ik ben even uit mijn doen en de volgende huizen met blaffende honden vind ik niet meer zo gezellig. Gelukkig gaat het verder goed en kom ik weer in onbewoonde gedeelten.
Even verder op wordt ik weer aangehouden door een vrachtwagenchauffeur die ik ook in het dorp gezien heb. Hij vraagt of ik in het dorp gefilmd heb. "Nee", zeg ik, "dat doe ik uit respect voor de First Nations niet." Ik heb wel een foto van het bord aan de ingang gemaakt. "Geen probleem", zegt hij. Hij wilde het toch even checken en ik praat nog wat met deze jongeman die met zijn vrachtwagen water voor het dorp aan het halen is. Na een tijdje ga ik verder en hij wenst mij goede reis.
Als de weg stopt en overgaat in HW69 zie ik een tankstation aan mijn linkerkant. Ik stop voor een verkoeling. Het wordt volledig door First Nations gerund en ik koop wat te drinken. Ik raak in gesprek met een blanke man met anderhalve tand in zijn mond. Hij heeft de route die ik ga fietsen met de motor gedaan. Hij heeft verschillden tips en mooie verhalen over de prairie en dat ik HW3 moet volgen, omdat die veel mooier, minder gevaarlijk en meer bewoond is. Ik praat met deze man ruijm 45 minuten en vervolg mijn tocht nu op de HW69. De vluchtstroken waarop ik fiets zijn prima en lekker breed. Ik geniet van het fietsen. Het is nu nog ongeveer 35 km tot aan Britt.
Na een hele tijd fietsen kom ik een andere First Nation reservaat tegen en zie daar een tankstation. Ik besluit hier wat te gaan drinken en neem een koffie. De jonge dame is een prachtige vrouw met een duidelijk Indiaans uiterlijk Zij zet speciaal voor mij verse koffie. Als ik na een tijdje mijn koffie op heb, zie ik dat het regent buiten. "Ik moet gaan", zeg ik en bedank haar voor de koffie en het leuke gesprek. Ik moet nog ongeveer 5 km. Na 4 km kom ik een eettentje tegen. Dat wil zeggen een houten keet, waar ik voor de regen kan schuilen. Ik bestel een Canadese patat met saus en kaas. Die is werkelijk heerlijk. Er staan heel wat mensen die hier onder het zonnescherm, of liever gezegd regenscherm, staan te wachten op hun eten. Even later staat de eigenaresse met een klant te praten en zij klaagt er over dat zij geen geluk heeft. Als ik dat even aanhoor, kan ik het niet laten om iets te zeggen. "Nou dames, jullie zijn niet de enige. Wat denk je, gaat het regenen, laat ik mijn raam openstaan." Het is stil en bij dames kijken opzij naar mijn fiets die werkelijk zeiknat geregend is. Daarna schieten beide dames enorm in de lach en wij hebben nog een tijdje veel lol. De eigenaresse die eerst zo stug leek geeft nu aan dat wanneer zij in Britt geen slaapplaats hebben, ik ook hier in de frituur mag slapen en dat er om 11:00 uur ontbijt is. Patat of hamburger. Wij hebben even lol en ik ben blij om even lekker te kunnen praten en lol te maken. Toch moet ik weer de regen in en het hotel blijkt nog 5 km van de weg af te liggen. De kans is niet groot, denken ze hier.
Ik fiets in de regen en denk nog even hoe nat je kunt worden van 5 km fietsen. Fout, fout… Dit is Canada natuurlijk en dat betekent andere omstandigheden. Ik kom doorweekt aan bij de haven en gelukkig kan ik hier overnachten. Het is ook nog eens niet duur $70, incl. belasting.
Ik heb kamer 9 en moet de heuvel op, maar die is zo steil dat fietsen geen optie is. Ik glij zelfs met mijn fiets en al bijna van de weg. Als ik bij mijn kamer ben, pak al mijn spullen uit en leg zoveel mogelijk dingen te drogen. Hopelijk zijn mijn spullen morgenochtend weer droog..."
Han Schomakers, editor
Reactie plaatsen
Reacties
He Michael, weer op de fiets en weer een prachtig verhaal (misschien ooit een boek schrijven??) Daar hebben een hoop mensen op gewacht. Het zal wel weer wat tijd kosten op in het ritme te komen.
Pas je wel op waar je heen gaat. Niet iedereen is zo vriendelijk als jij/ ons.
Nou succes en denk om jezelf. Je bent aan niemand wat verplicht.
Melvin
Hee Han, volgens mij ontbreekt er een blog. In de vorige was Michael nog bij Tom en Coby en waren we nog ontzettend of hij de reis verder per fiets of per auto ging afleggen, en in deze blog zit hij (gelukkig) weer op de fiets.
Nou ja, in ieder geval weten we nu hoe het verder gaat, en ik ben blij dat je voor de fiets hebt gekozen Michael. Zeker nu ik lees hoe je geniet van het fietsen en wat moor mooie avonturen je beleeft. En spannend vertellen dat dóe je! Ik hang ademloos aan je regels ;-)
De eerste wilde dieren hebben je inmiddels belaagd, gelukkig heb je deze weten te overbluffen, daaruit blijkt maar weer hoeveel overwicht je hebt ;-)
Goede reis verder, ik kijk uit naar de volgende blog, en ben ook benieuwd wanneer je je tent eens gaat uitproberen. Zal je ook een hoop Canadese dollars schelen.
Euhmm....."ontzettend" is natuurlijk "onzeker"
Dag Michael, nou nou nou, wat een avonturen weer. Je lijkt wel een ontdekkingsreiziger. Een ding is zeker, na deze rit hoefde je na afloop niet te douchen, daar heeft de natuur dus al voor gezorgd. Tjongejonge. Misschien even naar de weatherforcast kijken voor de e.v. etappe? Kun je je er een beetje op instellen. Parapluutje bij de hand houden bijvoorbeeld. Hihihi.
Ben benieuwd naar je volgende etappe.
Suc7 maar weer.
Lieve Michael wat heb je het leuk gehad bij Tom en Coby wat een lieve mensen maar wat heb je nu weer veel beleefd ,ik ben zo blij .dat het goed met je gaat pas goed op je zelf . Liefs .bonne .en je moeder.
Hee mike, goed dat je weer onderweg bent en zoveel verhalen hebt! geniet lekker!!
Hoi Michael, gelukkig heb je voor de fiets gekozen en maak je vanaf het zadel mooie en spannende momenten mee. Veel lol de komende etappes. Het is leuk om dagelijks je verhalen te lezen je verteld het het recht uit je hart.
Hoi Michael, ik begrijp heel goed dat je weer een moeilijk moment hebt. Je kent de uitdrukking: komt tijd, komt raad! Het is vanuit Nederland eenvoudig te roepen, maar ik denk dat je niet in paniek moet raken. Natuurlijk gaan zaken anders dan je verwacht! Wie had nu in Nederland vooraf kunnen bedenken dat het weer veel heftiger is dan in Europa en wie had kunnen bedenken dat fietsen in Canada volstrekt niet te vergelijken is met onze Nederlandse fietspaden (die in steeds meer landen worden gekopieerd!). En kijk eens achterom: je bent nu vanaf begin april al in de weer en zet eens op een rijtje wat je allemaal hebt meegemaakt en hoever je al bent! Te gek, toch? En kijk eens naar alle reacties die je overal in Canada en op jouw website krijgt! Iedereen is trots op je! Zelfs al zou je nu stoppen...
Maar volgens mij is dat nog niet echt aan de orde. Misschien moet je wat meer van dag tot dag gaan plannen. Ik weet ook niet meteen een oplossing, maar volgens mij dient zich wel weer iets aan wat jij niet kon bedenken. Drie dingen: probeer zo veel mogelijk te genieten van wat je nu doet én laat jouw gevoel spreken én probeer niet teveel na te denken! Yes, we can!
Michael, Michael, wat een avontuur vandaag weer!
Gelukkig dat je ook nog aan fietsen bent toegekomen... M
Bericht voor alle lezers: ik heb een manier gevonden om de volgorde van de blog berichten weer chronologisch te krijgen. Sorry voor het ongemak van de laatste paar dagen...
Beste Han,
Ik denk dat ik namens iedereen spreek als ik zeg dat je geweldig werk levert! Dus een klein ongemak (als het dat al is) maakt echt niets uit. Top, Han... en ook voor jou Ga zo door! :-)
Hi Michael, ik volg met veel interesse je avonturen. Je hebt al heel wat hoogte- en dieptepunten gekend en het is denk ik nu zaak om stug vol te houden. Na je laatste verslag te hebben gelezen heb ik een paar tips, mede gebaseerd op eigen fietservaring waaronder in Amerika.
Om de honden van je af te houden kan het nuttig zijn een schel fluitje aan te schaffen, dit binnen handbereik te houden, wachten tot de hond vlak bij is en dan uit allemacht te fluiten. De hond schrikt zich te pletter en druipt af, tenminste dat was mijn ervaring. Ook denk ik dat de bearspray tegen honden uitstekend werkt.
Je kreeg opmerkingen over het videofilmen en zelfs scalperen. Ik zie op de foto's dat je permanent rondrijdt met een videocamera op je helm. Ik kan me voorstellen dat dat in het privacygevoelige Canada op bepaalde mensen irriterend en zelfs provocerend overkomt. Misschien aan te bevelen om de camera alleen op je helm te plaatsen als je daadwerkelijk filmt, of op je stuur te zetten.
Het vinden van een geschikte slaapplek kan soms moeilijk zijn. Je breidt je mogelijkheden uit als je je aanmeldt bij warmshowers.org. Dit is een soort vrienden op de fiets. Je kan in principe voor niets eten en overnachten (soms in je tent in de tuin). Op de website kun je de adressen vinden, in veel dorpen en steden en ook op het platteland. Vaak interessanter dan hotels/motels en scheelt aanzienlijk in de kosten van de reis.
Als je zoekt naar een fietsvriendelijke route is misschien de Northern Tier route een alternatief. Dat is een beschreven fietsroute van de Adventure Cycling Association (ACA) dwars door de Verenigde Staten die globaal vanaf de grote meren de Canadese grens volgt. Als je onder Lake Superior door fietst, kom je min of meer vanzelf op deze route. Er is ook een GPS track. Op de website van de ACA vindt je verdere informatie. Om in de USA te fietsen heb je uiteraard een visum nodig, maar ik verwacht dat je dat wel hebt.
Veel succes en ik ben benieuwd naar je volgende fietsverslagen.
Hey Mike, blij dat jij toch weer jouw originele plan hebt opgepakt. Niet meer somber denken want,dan krijg jij een bak water over jouw kop. ( eigen schuld). Kop op en laat de mensen maar zien waar zij hun strength of hope vandaan krijgen. Keep it going!!
Hoi Michael, morgen is het 12 mei en ben je jarig. Maak er een mooie tocht van op je verjaardag! Het is ontzettend leuk om al je verhalen te lezen! Zet hem op! Door (op de fiets) naar de oostkust ;-) Groetjes Ilona