Het 16e bericht uit Canada: Verslag van etappe #7

Donderdag, 23 april 2015

Vannacht een e-mail ontvangen van Michael met de melding dat de internet verbinding niet helemaal goed werkte. Hij heeft een groot aantal foto's gemaakt, maar ik heb er maar één ontvangen. De rest volgt ongetwijfeld. Michael heeft weer heel veel te vertellen:

"Ik word vandaag om 8:30 wakker. Niet de bedoeling, maar wel lekker. Ik check nog even snel de route, kleed mij aan en ga ontbijten in het hotel. Dat ziet er prima uit daar en dat is het ook.

Een dame bij de receptie wil, voordat ik vertrek, nog even met mij en de fiets op de foto. Dat maakt allemaal dat ik pas laat op de fiets zit. Ik 'hoef' vandaag maar 45 km, dus daarvoor hoef ik niet vroeg weg.

Direct heb ik weer pijn in mijn knie en ik heb tegenwind. Hmm, weer een dag met ellende, denk ik even. Ik probeer lichter te trappen en gebruik vooral mijn goede been. Omdat ik de 'Old Montreal Rd' volg, houdt dat ook in dat het meer heuvelachtig is. Wel veiliger dan de HW17 of HW174, waar alleen zachte gravel vluchtstroken zijn waarop je nu niet kunt fietsen.

De zon schijnt, maar hoewel mijn temperatuur met 10 graden aangeeft, voelt de wind erg fris aan. De omgeving is mooi en ik zie warempel een groundhog. Het eerste echte wild. Zo wild is dit exemplaar echter niet, want hij blijkt te zijn dood gereden. Een foto levert een gruwelijk plaatje op, dus die maak ik niet.

Wegwerkzaamheden... hmm, die zijn mij door velen al beloofd, omdat de winter hier veel schade aan de wegen doet. Zodra het kan zal aan de weg gewerkt worden. Het fietst nu moeilijk, vooral omdat ik nu niet gepasseerd kan worden en er toch mensen zijn die daar anders over denken...

Ik ga midden op de weg fietsen om dat misverstand uit de wereld te helpen. Gelukkig is het maar een kort stukje. Ik moet toch nog de weg vragen, want ik dacht dat ik nog op de 'Old Montreal Rd' zit. Het heet hier ineens 'St. Joshep nog wat'. Het blijkt toch de 'Old Montreal Rd' te zijn. "O ja, Ottawa verandert de namen nog wel eens", zegt de man die ik om de weg vraag. Hij wil wel weten waarom ik hier fiets. "Dat is toch veel te zwaar en het is nog winter, man!" Ik leg heb uit wat ik hier kom doen en dat ik een beetje gek ben. Met het laatste is hij het direct eens, helaas!

Ik lunch even later in een voorstadje van Ottawa bij 'Subway'. Ook hier heb ik snel contact al vraag ik er niet om. Hoewel, als je zoals ik ten tonele verschijn, vraag je om aandacht. Ik zie later een man een bestelling doen die een pistool aan zijn broek heeft hangen. Toch een raar gezicht. Hij blijkt van de Ontario Provincial Police (OPP) te zijn. Deze mannen zijn berucht hier om hun strakke aanpak. Hij rijdt later met zijn bestelling weg in een undercover wagen zal ik maar zeggen. Bijzonder!

Na de lunch fiets ik nog geen half uur of ik zit al in de Randstad van Ottawa en even later in Ottawa zelf. Het fietsen gaat nu goed en de pijn in mijn knie lijkt nu echt wel afgezakt. Ik rijd naar de B&B die ik gisteren via internet geboekt heb. Onderweg zie ik allerlei cameramannen van alles filmen. Ik weet niet wat ze aan het doen zijn, maar ik besluit bij hen te informeren hoe ik het beste media aandacht kan krijgen. Het zijn mannen van CTV, waar ik met een lokale variant op Newfoundland ook contact mee had. Zij schieten hier nu plaatjes voor een herdenking van een voor mij nietszeggend persoon. Ik krijg na een korte uitleg een nummer van de newsroom van CTV.

Even later ben ik bij de B&B aangekomen en check in. Dat duurt wel even, maar het is werkelijk een prachtige oude woning die helemaal voor B&B is ingericht. Eén nadeel: mijn fiets kan/mag hier vanavond niet binnen staan. Hij zal aan de ketting achterom moeten staan, maar het schijnt een zeer veilige buurt te zijn. Ik vind het eigenlijk niet zo prettig.

Ik besluit, nu het nog vroeg is (15:15 uur) om naar de Terry Fox expositie in the Canadian History museum te gaan. Met volle bepakking fiets ik door Ottawa. Bij het oorlogsmonument van de 1e wereldoorlog stop ik even en spreek een agent en een militair aan of zij een foto van mij willen nemen. Dat doen zij en willen weten waarom ik hier fiets. Hetzelfde verhaaltje. Soms wel een beetje vervelend, maar logisch dat ik vragen oproep. Tijdens het gesprek blijkt dit de plek te zijn waar hun collega eind vorig jaar vermoord is. Ik condoleer hen, wat erg gewaardeerd wordt en geef aan dat dit ook in Nederland in het nieuws was.

Ik fiets daarna door naar het parlementsgebouw en maak daar wat foto’s. Het wemelt hier nu van de politie. In 2013 was ik hier ook met mijn ouders, maar wat een verschil. De eerder genoemde aanslagen hebben toch effect gehad in Canada. Jammer, het is toch een stuk vrijheid die je als land inruilt voor angst. Zo zie ik het tenminste.

Tegenover het parlement gebouw staat nog een beeld van Terry Fox dat in 1998 door de moeder van Terry is onthuld. Ik maak wat foto’s en sta hier nog even in gedachten stil bij Terry en mijn ervaringen in Newfoundland. Wat zal hij het ook zwaar gehad hebben. Het bijzondere is dat ik mij nu even heel erg verbonden voel met hem. Ik realiseer mij dat ik een van de weinigen ben die vanuit zijn nalatenschap ook echt iets met zijn tocht doe.

Ik besluit nu naar de Terry Fox expositie te gaan. Het is niet ver. Ik fiets over de brug met een apart wandel- en fietsgedeelte. Het museum is een prachtig gebouw. Ik besluit om met fiets en al naar binnen te gaan. Ik meld mij en vraag naar de conservator. Er komt een manager die, na het horen van mijn verhaal en de relatie met Terry Fox, een kwartier bezig is om aan mijn verzoek te voldoen om met mijn fiets en al voor de volgauto van Terry Fox op de foto te gaan. Het blijkt niet zo eenvoudig te zijn. Het mag namelijk normaal gesproken echt niet en een uitzondering is heel lastig. Het goede nieuws is dat ik twee e-mail adressen krijg waarmee ik waarschijnlijk wel succes zal hebben. Beiden hebben de verantwoordelijkheid over de expositie, ruimte en veiligheid. "Wie weet?", zegt de zeer vriendelijke en betrokken manager. "Trouwens het is vandaag wel gratis en ik heb een suppoost voor je geregeld die van jou met je helm en zo foto’s kan maken en je begeleidt naar waar je wilt." TOP! Ik ben er erg blij mee. Als eerste mag ik mijn fiets toch binnen stallen in de garderobe en ik krijg zelfs een nummertje voor mijn fiets...

Hij neemt me mee naar de ruimte en ik krijg een brok in mijn keel. Ik ben er zo mee bezig geweest en ik sta nu niet alleen oog in oog met de volgauto, zijn kunstbeen, sok en schoenen, maar ook zijn dagboeken. Eerst neemt de suppoost wat foto’s bij de volgauto, waarna ik rustig door de expositie heen loop. Er zijn toch redelijk wat mensen die hier naar de expositie gekomen zijn. Ik vervolg de toch alleen verder en wordt echt een paar keer geraakt door video beelden, waarin ik Terry zie rennen waar ik zelf gefietst heb. Er wordt hem gevraagd of het begin vanaf de start met 23% klimmen niet te zwaar was. Hij vond dat niet echt, want hij ging voor zijn doel. Ik vond het wel erg zwaar en kwam er echt amper tegenop. Nu hoefde Terry geen ruim 35 kilo bagage mee te nemen.

De verslagen zijn net zo treffend en beginnen echt voor mij te leven. De heuvels bij Clarenville en voor Gander, ik herken wat hij beschrijft. Waar ik wel van op kijk is dat hij zo geholpen is met media aandacht. Terry hoefde zich niet druk te maken om zaken buiten het lopen om. Dat deed hij wel in Newfoundland, omdat de mensen wel erg aardig waren, maar financieel de response erg matig was.

Het doet mij op een of andere manier erg goed om zo dit bij het stukje historie te zijn. Het voelt alsof ik het hiermee een nieuwe plek kan geven en mee kan nemen op mijn verdere tocht. Wel realiseer ik mij dat ik juist mijn eigen tocht moet maken en het vergelijk met Terry moet loslaten. Het gaat niet er om dat te doen of te benaderen wat een ander heeft gedaan, maar het gaat om jouw eigen reis. En niet eens zo zeer om het doel zelf. Een mooie ervaring voor vandaag.

Het is 19:30 uur als ik het museum weer verlaat. Ik heb genoten en het heeft mij echt wat gedaan. Met die gedachten fiets ik naar de B&B toe. Ik pak daar de tassen van mijn fiets en breng die naar boven. Direct internet opstarten om mijn e-mail te checken en berichten te lezen. De berichten doen mij goed en zijn leuk om te lezen. Helaas kan ik het internet niet op. Wat ik ook probeer, het lukt niet. Wel met mijn telefoon, maar niet met de laptop.

Ik besluit mij eerst om te kleden en te gaan eten. Ik zag hier vanmiddag om de hoek een Mexicaans restaurant. Dat  bleek een goede keuze. Heerlijk en met diverse groenten!!!

Eenmaal terug probeer ik de computer beneden en die werkt wel…Tenminste, even... want ineens gaat het beeld op zwart. Er is niemand van de staf, maar heb wel een telefoonnummer. Het is al bijna half 10 om en nu nog te bellen... Ik herstart zelf de computer en na enkele minuten kan ik verder lezen. Morgen foto’s maken bij het standbeeld van 'The man with two heads' voor de Ottawa Citizen, mooi.

Alleen, hoe krijg ik nu mijn stuk naar Han gezonden? Ik probeer een list te verzinnen..."

Han Schomakers, editor