Het 15e bericht uit Canada: Verslag van etappe #6

Woensdag, 22 april 2015

Vanmorgen weer de laatste updates en foto's van Michael ontvangen over zijn belevenissen. Zo te horen en te zien, gaat het hem nu gemakkelijker af dan in Newfoundland. Maar dat wil niet zeggen dat hij alles al heeft gemaakt. Lees maar wat hij heeft geschreven:

"Om 6:30 was ik wakker: spullen inpakken, brood klaar maken, fiets buiten zetten en de tassen erop. Het is wel fris vanmorgen, maar het lijkt mooi weer te worden. De eigenaar van het motel is net wakker als ik om 7:20 uur weg wil gaan. Ik geef hem de sleutel, maar tot een conversatie komt het niet. Hij is écht niet te verstaan. Wel zwaait hij mij enthousiast uit tot ik uit het zicht ben. Om één of andere reden vlieg ik werkelijk over de weg. Het is rustig en fiets zonder veel moeite 29 km/u. Ik heb de route voor vandaag goed opgezocht en weet dus wat mij te wachten staat. Tenminste dat denk ik...

Het is rustig op de weg en overal klinkt het voorjaar. Vogels die zingen en hele roedels ganzen vliegen steeds over, prachtig. Toch is het net of je voor al dat natuurschoon moet betalen met afzien. Want tot mijn schrik zie ik ineens zeer donkere wolken in de richting van mijn bestemming. Maakt niet uit besluit ik, het is nu droog.

Als ik via een viaduct op een parallelweg kom, blijkt dit een gravelweg te zijn. Die is nat en glad, maar heeft gelukkig niet veel kuilen. Even later komen de eerste druppels. Ik besluit gelijk mijn regenjas aan te trekken, want de lucht is zo donker dat ik het er niet op gok. Terwijl ik mijn jas aantrek op deze doodstille parallelweg zie ik in mijn ooghoeken een groot beest op de weg lopen... in mijn richting nog wel. Omdat mijn bril beslagen is, zie ik het niet goed en schrik. Een beer? Ik wip mijn bril op en zie een bouvier op mij afkomen. "Tijd om te gaan" denk ik en spring op de fiets. De grote zwarte hond zet nu aan en ik ook. Ik hoor hem nog blaffen en denk dat dit goed is, want dan zal hij niet meer rennen. Ik mijn spiegel kan ik het niet zien; alles is grijs en grauw. Dat was dus mijn eerste 'wildlife' ervaring.

Ik heb er al heel wat uurtjes opzitten als ik om 11:45 uur aan in Hawkesbury. Daar ben ik in 2008 ook geweest en ik herken direct het hotel. Mijn herinneringen zijn een beetje dubbel, maar ik haal mij de mooie herinneringen voor de geest. Het is wel veranderd, omdat er heel wat bijgebouwd is. Ik ga bij A&W een verlaat ontbijtje scoren. Het duurt niet lang of de hele zaak staat op zijn kop door de mededeling over mijn fietstocht. Het mooiste zijn nog twee oude vrienden van dik 60 plus die mij beiden om en om allerlei goede adviezen geven.

Het wordt een gezellige boel. De serveerster die ik een bandje gegeven heb, sponsort mij met een mooi bedrag. Wat een lieverd! Ik ga met haar op de foto en ineens willen de andere dames ook. Afijn, ik ben een uur binnen en het is een vrolijke boel waar ondertussen bijna alle gasten aan mee doen. Het doet mij goed deze drukte. Best wel lekker na een stille ochtend.Ook hier word ik uitgezwaaid, nadat een andere serveerster ook nog een bandje van mij koopt. Wat een lieve mensen allemaal...

Uren later zie ik ineens een fietsenmaker annex rommelmarkt. Ik besluit te stoppen om even te kijken. Mijn eerste fietsenzaak in Canada! Het gaat om tweedehands fietsen die hier opgeknapt en weer verkocht worden. Mijn fiets heeft een hoop bekijks. Ik krijg trouwens ook heel veel reacties op mijn fiets en terecht, want het is een oerdegelijke fiets met van alles er op en eraan.

Ik krijg van de eigenaar een flesje verse maple leaf siroop en dat is heerlijk. Ik krijg nog wat water en ik heb een leuk gesprek. Mijn inzet wordt enorm gewaardeerd, net als mijn moed. Over dat laatste maak ik mij ondertussen steeds meer zorgen. Klaarblijkelijk ga ik nogal wat tegenkomen waar ze hier allemaal ontzag voor hebben. Ik hou het erop dat de Canadezen geen fietsers zijn en zij de afstanden ondoenlijk vinden. Na een heel leuk gesprek en het nemen van foto’s en uitwisselen van contactgegevens, zoals van Facebook en de website, is het inmiddels ook weer droog. Zo, die bui heb ik mooi gemist!

Als ik weer verder fiets, ziet de lucht er nog steeds zeer dreigend uit. Het duurt dan ook niet lang of ik hoor mijn fietsbel gaan… hagel en het gaat hard ook. Ineens zie ik een flits en hoor in de verte de klap. "O jee, lekker op deze wijde, vlakke weg." In de verte zie ik piepkleine huisjes staan en besluit snel verder te rijden. Toch komt het onweer nu wel heel snel dichterbij. Flits... Klapbam... Ik schrik mij rot! Ik draai het pad van een boerderij op en rij zo de openstaande schuur in. Het begint nu echt hard te hagelen en te onweren. Ik sta beschut en vind het eigenlijk wel grappig nu. Het duurt ongeveer 10 minuten voordat alles weer voorbij is. En dat is best lang. Ik vervolg mijn tocht en zie in het volgende dorp dat het best hard gegaan is. Overal plassen en overlopende dakgoten. Nu schijnt de zon weer en het asfalt dampt een beetje. Wat een weer!

Tot nu toe gaat het voor de rest best lekker, maar ongeveer 30 km voor mijn bestemming Clarence Rockland, krijg ik last van mijn knie. Het wordt steeds erger en ik moet ineens denken aan vanmorgen. Er ging iets niet lekker, toen ik mijn voet uit de toeclip haalde. Na 10 km wordt de pijn heftiger. Ik merk dat de weg hier vals plat omhoog loopt. Even later moet ik echt even stoppen en de pijn zakt meteen weg. Maar als ik weer ga fietsen is het er ook zo weer. Er is iets overbelast, denk ik maar. Toch maakt het mijn fietstocht niet echt plezierig, zeker niet als ik mij de laatste 8 km zit te verbijten.

Als ik aankom in Rockland blijkt er maar één hotel te zijn. Gelukkig vind ik dit na even zoeken en het is werkelijk een prachtig hotel. Zij zijn ook hier erg enthousiast over mijn tocht en vragen of ze foto’s mogen nemen van mij voor het hotel om deze op Facebook te plaatsen. Natuurlijk mag dat als zij mijn tocht maar promoten. Dat wordt natuurlijk beloofd.

Op mijn kamer check ik mijn mail. Hé, 'the Ottawa Citizen' heeft gereageerd. Dit is een grote regionale krant met een forse oplage. Of ik hen wil bellen. Dat doe ik en er volgt een interview waarvan het resultaat met de hoofdredactie besproken moet worden. Na 10 minuten heb ik een e-mail waar in staat dat het door gaat en zij een foto rapportage willen maken. Als alles goed gaat moet dat vrijdag gaan gebeuren.

De komende dagen ben ik in Ottawa voor drie dingen:

• Een bezoek aan het standbeeld 'The Man With Two Hats';
• Een bezoek aan de expositie over Terry Fox in het 'Canadian Museum of History';
• Een bezoek aan het ziekenhuis om kankerpatiënten een hart onder de riem te steken.

Van het laatste weet ik niet of ik dat daadwerkelijk ook mag doen. En er komt dus nu een nader interview met foto’s en wat film bij. Ik ga douchen, kleed mij lekker om, stuur nog wat e-mail en ga wat eten. Voldaan lig ik na ruim 90 km in mijn bed..."

Han Schomakers, editor