Het 4e bericht uit Canada: Verslag van etappe #2

Maandag, 13 april 2015

De eerste etappe viel niet mee voor Michael. Klimmen en nog eens klimmen. Ik was dan ook heel benieuwd hoe de tweede dag was bevallen. Dit is wat Michael heeft opgeschreven:

"Ik heb geslapen van ongeveer 8:00 tot 7:00 uur. Ik voel mij een stuk beter dan gisteren, maar ik ben niet 'in goeden doen'. Na mij aangekleed te hebben, ga ik naar de balie waar ik Darlene spreek, de eigenaresse van het hotel. Zonder dat ik mij er van bewust was, blijk ik de kamer te hebben gekregen waar Terry Fox 35 jaar geleden ook in heeft geslapen. Speciaal voor mij. Ik praat een tijdje met haar en haar man en ik kom weer tot mijzelf. Wat een aardige mensen!

Vandaag zou ik naar Clarenville moeten fietsen, wat een afstand van 102 km is. Alleen zitten er erg veel hoogte verschillen in de etappa, met als topper de klim naar 1.186 meter: 'The gates of hell'.

Ik word door veel mensen aangesproken, omdat zij mij op de radio hebben gehoord. Velen vinden mij dapper en sterk... óf gestoord. Er is niemand die hier in dit seisoen gaat fietsen. En zeker niet van Oost naar West...

Ik vertrek al met al laat en zit pas om 10:45 uur op de fiets. Het gaat een stuk beter dan gisteren en ik kan er voor het eerst een beetje van genieten. De temperatuur is beter na gisteren, rond de 5 graden en oplopend naar 10. Ik stop zo nu en dan en zie al meer leven onderweg. Het is trouwens een stuk rustiger dan gisteren. Het was het extra druk, omdat hier het Paasweekend eindigde. Dat verlkaart een heleboel.

De weg is vandaag overgegaan van 4 naar 2 banen, maar het is rustiger. Men lijkt meer rekening met mij te houden. Ik kom onderweg door 'De gates of hell' en de afdaling gaat snel, een beetje te snel... 53 km/u en ik moet echt voorzichtig remmen. De vluchtstroken zijn ook nog eens small en er ligt veel rommel op de weg. Ik ben echt wel trots op mijzelf dat ik deze vreselijke bergen beklim, maar het is erg zwaar. De plaatselijke bewoners melden dat er maar weinig mensen zijn die dit doen en zeker niet nu!! Het weer kan erg onvoorspelbaar en ruig zijn, meedogenloos zelfs.

In Clarenville is deze week een bijzonder ijshockey toernooi aan de gang en alle hotels zullen volgeboekt zijn. Ik heb van Darline een tip gekregen van een motel voor Clarenville. "Als dat vol zit moet je ons bellen. Dan halen wij je gewoon weer op met de truck en kun je hier slapen. En dan brengen we je 's morgens gewoon weer terug waar je beleven bent." Ongelooflijk, hoe aardig mensen hier zijn!

Na 60 km is er geen bezinestation of hotel te vinden. Na 78 km ben ik in de buurt als het 17:30 uur is. Ik besluit bij een restaurant vlakbij een bezinestation wat te eten. Er staat "Huisgemaakte maaltijden". Mooi, een gezonde maaltijd, dat heb ik nodig. Helaas blijkt het anders. Hamburgers en pizza broodjes en dat is het dan. Ik ga voor de pizza en die is heerlijk.

Ik moet nog 4 km fietsen voor het hotel en ik heb 'het eind in de bek'. Gelukkig hebben zij nog een grote kamer beschikbaar en mijn fiets mag gewoon mee naar binnen. Ook nu ga ik eerst in bad en daarna heb ik wat kleding gewassen. En nog even naar de bar om wat drinken te halen. Daar zijn zij echt enthausiaist over mijn verhaal en willen van alles weten. Ik krijg een 'Moose' worstje bij de bar aangeboden. "Die moet je proeven!" En dat was lekker, echt heerlijk...

Ik geeft de eigenaresse een paar paarse bandjes en wil wat drinken afrekenen om mee te nemen naar mijn kamer, maar dat mag niet: een donatie!

Ik geef aan nu echt nog wat te willen schrijven voor mijn blog en naar bed wil gaan. Ik merk dat de chauffeurs en andere aanwezigen het liefst met mij een avondje aan de bar willen doorbrengen, maar ik moet echt voor mezelf zorgen. Ik ga om 20:15 uur naar mijn kamer en ga tegen 21:00 uur slapen."

Han Schomakers, editor