Het 57e bericht uit Canada

Maandag, 1 juni 2015

Het bericht van deze dag had een dag vertraging. Michael is nog in Thunder Bay, heeft een ticket voor de bus en moet zijn spullen nog laten wegen. Hij wordt ook verrast...:

"Ik sta extra vroeg op, pak mijn spullen en ga naar Greyhound. Om 8:15 uur ben ik daar en het kantoor is open. Het eerste bericht dat ik krijg te horen, is dat de bus met pech in White River staat en dat hij niet zal arriveren om 10:15 uur, maar rond 15:00 uur... Ik voelde gisteren al aan, dat het niet zo gaan als verwacht. Ik koop twee dozen om mijn fiets in te pakken. De jongeman die nu achter het loket zit, geeft aan dat hij zijn baan niet kwijt wil, maar dat ik tot nu toe niet goed geïnformeerd ben. En dat dit niet OK is. Nou, dat wist ik zelf ook wel.

Met enige ervaring demonteer deels ik mijn fiets en binnen een uur heb ik een prima bikebox waarin ik mooie handvaten gemaakt heb. De jonge man is onder de indruk hoe ik dat gedaan heb. Hij zegt: "Je hebt gelijk, deze dozen zijn achterlijk klein, maar je hebt het echt goed opgelost man!"

Het is tijd om alles te wegen en het aantal stuks bagage te tellen. Elke fietstas wordt als losse bagage geteld. Ik mag van hem twee stuks meenemen in de bus. Er blijven vijf stuks over en na het wegen maakt dat ik voor mijn fiets en extra bagage nog eens $170 moet betalen! Ik ben hier op z’n zachtst gezegd ontstemd over, maar deze jongeman kan hier ook niets aan doen. Ik kan niet anders dan hiermee akkoord te gaan.

Ik word door deze jongeman goed geholpen. Hij heeft één stuk bagage niet gerekend, kun je na gaan. Ik besluit mij niet beroerd te laten voelen door het totaal van $300. Het is gewoon goed dat we dit stuk overslaan. Gisteren is er op deze weg een fietser doodgereden door een vrachtwagen en vanmorgen zijn er nog eens twee fietsers doodgereden in British Columbia op de HW99...

Ik mag mijn spullen achter in een beveiligde ruimte stallen, zodat ik verderop wat kan eten. Het beloofde ontbijt bij Tiffanies bleek na betaling een klein broodje met ei en een stuk surrogaat vlees te zijn, wat in een papiertje al een tijdje warm gehouden is. Na al mijn commentaar voor de prijs van 6 dollar voor dit gore stuk chemisch voedsel leidde tot een woordenwisseling die niets uithaalde.

Ik ga naar een winkelcentrum en dat ziet er eindelijk een stuk beter uit. Toch ondervind ik hier, dat mensen totaal op zichzelf en in zichzelf gekeerd zijn. De sfeer is gewoon niet goed...

Als ik terugloop naar Greyhound zie ik dat Dave er weer is! Hij is enthousiast en zegt: "Ik was daar op de camping en werd prima behandeld, maar het voelde niet goed. Ik moet gewoon met je mee en wat denk je… Wat ik niet wist, is dat mijn opa, die uit Nederland kwam, vlak voor mijn geboorte is overleden aan sarcoïdose! Ik moet gewoon met je mee..."

Ik ben blij hem te zien. Dave zit in dezelfde bus als ik. Hij heeft zijn fiets net uit elkaar gehaald. We stoppen ook zijn fiets in de doos. Wij gaan daarna samen nog even het winkelcentrum in.

Als wij al een tijdje terug zijn, komt de bus pas om 16:40 uur aan. Eindelijk kunnen wij aan boord. Maar de buschauffeur blijkt een klootzak te zijn. Sorry, maar ik heb geen andere woorden voor. Wij moeten keurig in de rij staan, waarbij eerst de mensen die al in de bus zaten, in moeten stappen. Wij mogen niet praten en moeten direct zijn vragen beantwoorden. Ik moet mij zó inhouden, want ik ben nu in staat om deze brute, arrogante kerel in een keer…

Een andere man in de hal begint te schreeuwen :"Bedankt, Greyhoud, bedankt!!!" De chauffeur roept dat als hij dit nog een keer doet, hij niet meer mee mag. Dave en ik mogen er niet bij zijn als de fietsen ingeladen worden. Het is de vraag hoe en óf die wel mee gegaan zijn.

Wij zitten eindelijk in de bus en rijden rond 17:00 uur weg. De bus bleek een kapotte radiator te hebben, waardoor alle bagage van de meeste passagiers onder de koelvloeistof zit en dus is beschadigd. De man die zo schreeuwde was zo erg getroffen, omdat zijn spullen voorgoed beschadigd zijn.

Ik zit naast een jongedame van 22 en ik heb een leuk gesprek met haar en andere buspassagiers. Ik vertel hoe de reis tot nu toe verlopen is. Vijf en een half uur in een kapotte bus. Met een vrouw die bijna gearresteerd werd, omdat zij volgens de buschauffeur hem had uitgescholden en een agressieve man die stiekem drinkt...

De reis verloopt, afgezien van alles wat ik gehoord en gezien heb, redelijk goed. Wij hebben maar één stop in een reis van negen uur om tijd in te lopen. Wij komen om 0:30 uur aan en hebben ondertussen twee andere chauffeurs gehad. De laatste man is een stuk vriendelijker. Mijn bagage wordt keurig naar mij toe gebracht en als alles is uitgeladen, staan Dave en ik zonder fietsen bij het vliegveld van Winnipeg.

De fietsen blijken in de aanhanger te zitten, die net is weggereden. Gelukkig worden wij hier door het personeel goed geholpen. Als wij bij de aanhanger komen zien wij tot onze schrik dat onze fietsen gewoon bovenop een ander zooitje bagage is gegooid. Dave wordt echt boos als hij dit ziet en ik moet zeggen, ik begrijp hem volledig!

Het blijkt uiteindelijk erg mee te vallen als wij de fietsen in elkaar zetten. Iedereen moest de bus uit en wij hebben veel aandacht. Dave houdt allerlei ringetjes en moertjes over. "Dat gaat niet goed Dave..." Voordat wij weggaan, spreken wij met verschillende passagiers en medewerkers van Greyhound. Eén van de passagiers, ene Eric, geeft aan dat zijn moeder aan kanker is overleden. Hij is duidelijk emotioneel en vindt het echt geweldig wat wij doen. Hij geeft ons ieder $20, maar even later heeft hij nog eens voor Dave en mij ieder $100 gepind en geeft dit aan ons. Dat willen wij natuurlijk niet aannemen, maar hij zegt: "Wil je het alsjeblieft aannemen. Ik heb mijn moeder niet kunnen steunen. Ik heb een goede baan en ik kan nu mijn bijdrage geven. Ik wil dat jullie hiermee doorgaan. Please..."

Het is heel bijzonder. Deze stoer uitziende man staat met de tranen in zijn ogen en is blij dat wij het aannemen. Het heeft een bijzonder effect onder de mensen. Iedereen wenst ons succes. Even later fietsen wij onder toezicht van al deze mensen de nacht in.

Dave en ik fietsen naar een goedkoop motel. Ik wil, gezien mijn spullen, niet naar een jeugdherberg. Het is eigenlijk heel vreemd om rond 2:00 uur 's nachts door Winnipeg te fietsen en niemand op straat te zien. We komen om 2:30 uur bij het motel aan. Wij worden niet heel erg te gemoet gekomen, maar ik ben zo moe dat ik dit wel prima vindt. De kamer is redelijk groot en schoon. Ik ga snel naar bed..."

Han Schomakers, editor