Het 49e bericht uit Canada: Verslag van etappe #26

Maandag, 25 mei 2015

Vandaag begint Michael aan zijn tweede etappe richting Thunder Bay. Er is (weer) regen voorspeld:

"Na mijn alarm om 6:00 uur sta ik op en pak mijn spullen. Ik word er steeds handiger in en ik zit op tijd in het restaurant. Ik bestel een lekker ontbijtje, maar daar moet ik wel even op wachten. Ik wil graag zo vroeg mogelijk fietsen, omdat  ik dan de kans heb om droog over te komen volgens de laatste weervoorspellingen. Het ontbijt is heerlijk. Als ik mijn spullen op mijn fiets gedaan heb en ik klaar ben voor vertrek, lever ik de sleutel in.

Ik vraag de eigenaresse, die er nu wel is, om mijn geld van de afgelopen nacht als donatie naar Samantha Seadon over te maken. Er ontstaat een heel gesprek over haar. Het leeft hier erg. Wat is dat eigenlijk waardevol. Leven in een gemeenschap, waar mensen elkaar nog echt helpen. Zij belooft het bedrag te doneren en ik vertrek. Het is eigenlijk best lekker weer. Bewolkt, maar niet koud of zo. Ik fiets even later weer in een T-shirt.

Na een tijdje zie ik iets aan de kant van de weg. Het is een bobcat (= rode lynx). Geweldig, wat een mooi beest! Ik ben echt blij dat ik hem gezien heb. Niet veel later heb ik weer een kraai die regelmatig lijkt mee te vliegen en soms zijn het er zelfs twee.

Rond 10:00 uur kom ik een tankstation tegen en ik besluit een kop koffie te gaan halen. Dat blijkt een goed idee. Het is gezellig en ik krijg versgezette koffie. In het gesprek met de eigenaresse blijkt dat in het First Nations reservaat hier heel dichtbij veel lupus voor komt. Lupus heeft veel weg van sarcoïdose, maar sarcoïdose zit, simpel gezegd, meer in de organen.

Na een tijdje komt haar man of medewerker binnen en gaat zij weg. In het gesprek met hem krijg ik de vraag of ik al beren gezien heb. Die zijn nu erg actief en hebben zich tot nu toe gevoed met gras e.d. Maar nu krijgen zij behoefte aan vlees en vis. Het probleem is dat Canada de jacht aan banden gelegd heeft. Daardoor is er een overpopulatie aan beren en wolven ontstaan. "Er moeten eerst ongelukken gebeuren", zegt hij, "voordat wij wat met deze overpopulatie kunnen doen."

Hij zegt dat hij zelf de beren schiet met rubber kogels en dat die dan echt wel weg gaan en niet meer terugkomen. Achter het tankstation zijn er cabins die verhuurd worden. De beren en wolven komen af op de lucht van de BBQ en het eten. "De wolven schiet ik trouwens wel dood, want die komen terug. Je moet misschien wel meer bang zijn voor de wolven, omdat zij in groepen jagen." Toch probeert hij mij ook gerust te stellen. Helemaal lukt dat niet, omdat ik gisteren onderweg bij een tankstation ook al werd geconfronteerd met deze informatie. Daar stond een foto van een doodgeschoten zwarte beer op de balie. De beer woog ruim 715 pond!! Ook begrijp ik nu dat de kracht van wolven hier enorm is. Een wolf heeft al snel de kracht van twee grote Duitse herders.

Na dit opbeurende nieuws fiets ik door en passeer het First Nations reservaat. Ik zou wel willen kijken daar mijn gevoel zegt dat niet te doen. Ik fiets door en eet onderweg op de fiets mijn brood dat ik heb klaargemaakt. Het gaat goed en het is nog steeds droog. Toch blijft het verhaal van de beren en wolven nog even in mijn hoofd zitten. Ineens zie ik een groot beest in het bos lopen, maar omdat ik redelijk hard fiets, kan ik niet precies zien wat het was. Het leek op een grote beer, maar ik zal het nooit zeker weten...

Ik rij soms een kwartier zonder verkeer te zien. Ineens komt er een Landrover naast mij rijden die vraagt waar ik naar toe fiets. Het blijkt een Belgisch stelletje te zijn dat over de hele wereld reist met hun Landrover. Al rijdend gaat het gesprek voort en zij bieden aan om mijn bagage mee te nemen naar Marathon. Ik geef aan dat ik op een missie ben en dat ik dit echt alleen wil doen. Ik zou nog liever stoppen als ik niet verder kan, omdat ik dan weet dat ik écht alles heb gedaan om mijn reis te volbrengen. Geweldig trouwens dat je midden in Canada gewoon Belgen op de weg tegenkomt en al rijdend Nederlands zit te praten...

Ik kom vandaag op verschillende momenten bijzonder transport tegen. Op zich niets bijzonders, maar deze zijn zomaar goed georganiseerd en dat is vaak wel anders. Het zijn complete wieken van een grote windmolen en… zij rijden er gewoon 100 km/u mee!

Niet veel later zie ik ineens dat hele stukken bos zijn weggekapt, omdat er mijnbouw is. Het is enorm groot, waarbij later blijkt dat het om een goudmijn gaat. Dat heeft heel wat bomen en natuur gekost...

Ik ben nu 8 km voor Marathon en… het is nog droog! Er wordt hier alleen aan een brug gewerkt en dat houdt in dat wij om beurten over een smalle rijstrook moeten. Bij het wachten realiseer ik mij dat de afstand groot is (ik schat een kilometer deels naar beneden en daarna weer stijl omhoog) en dat ik hier nooit gepasseerd kan worden. Ik besluit voor mijn eigen veiligheid een gebaar naar de vrachtwagen achter mij te geven en door rood te rijden als ik van de andere kant de laatste auto zie komen. Dat blijkt een geniale zet, want ik ben net van de weg als de vrachtwagen achter mij aan komt en nog toetert als dank. Ook de andere vrachtwagens toeteren. Het blijft een geweldig gezicht die grote trucks hier en als zij dan voor je toeteren, is wel iets speciaals.

De klim voor Marathon is stijl en lang (3 km). Ik was er al voor gewaarschuwd. Als ik bijna boven ben, begint het te spetteren. Ik zet er nog een tandje bij om zo snel mogelijk bij een motel te komen. Bij het eerste motel aan de snelweg blijkt er geen kamer meer vrij te zijn. Jouw kansen zijn niet groot hier, krijg ik nog te horen. De dame kan echt niets doen. Zij vraagt naar mijn tocht en mijn doel. Haar man blijkt ook sarcoïdose te hebben. Zijn hart is aangetast en het gaat momenteel niet goed. Ik geef haar een visitekaartje van mijn website en vraag om aan haar man door te geven dat ik ook voor hem rij.

Ik rijd het dorp in en het begint iets harder te spetteren. Weer een motel maar helaas, ook dit is vol geboekt door contractors. Als de vriendelijke dame voor mij ook het laatste, andere hotel checkt, blijkt ook dit vol te zijn. Er is in heel Marathon geen kamer vrij... De opties zijn 80 km verder fietsen over heuvels e.d. of kamperen. Ik zou graag verder willen fietsen, maar mijn knieën kunnen het niet aan. Ik baal er van, want conditioneel zou ik het misschien nog wel aankunnen...

Van de dame in het motel krijg ik een warme kop thee aangeboden en telefoonnummers voor motels in Terrace Bay voor morgen. Ik boek gelijk eerst een kamer voor morgen, omdat het morgen ook zal regenen en ik mijn spullen wil kunnen drogen. Na de thee fiets ik naar de camping. In de regen moet ikzelf inchecken door een formulier in te vullen. Alles wordt kletsnat. Daarna vind ik een prachtige plaats en zet ik mijn tent op. Het gaat redelijk en heb mijn zeil over mijn tent gespannen. Daarna besluit ik naar het dorp terug te gaan om een plek met internet te zoeken en om wat te eten. In het winkelcentrum koop ik eerst een handdoek en een extra veiligheidsvest. Morgen wordt een gevaarlijke rit. Veel klimmen en dalen, maar er zijn bochten die het zicht van het verkeer ontnemen, zodat ze mij pas op het laatste moment zullen zien. Ik begrijp dat op het stuk tussen Sault Ste Marie en Thunder Bay al redelijk veel fietsers zijn doodgereden...

Tja, het is best heftig hier op de weg en wat ben ik blij met mijn fiets met verlichting! En de spiegels, waardoor ik 'al het gevaar' kan zien aankomen en redelijk goed inschatten.

Bij een eettentje bestel ik een heerlijke maaltijd en kan ik van het internet gebruik maken. Trouwens, ik kan hier ook wat opdrogen. Mijn fiets staat nu ook binnen, midden in het overdekte winkelcentrum.

Straks weer de kou in, hoewel er gelukkig geen nachtvorst is voorspeld. Daarna meteen de tent in. Ik hoop op een goede nachtrust, want ik heb al mijn energie nodig voor morgen. Toch, ik moet zeggen dat ik het niet erg vind om hier te kamperen. Het zou alleen droog moeten zijn..."

Han Schomakers, editor