Het 47e bericht uit Canada

Zaterdag, 23 mei 2015

Michael komt onverwacht steeds weer mensen tegen die hem op de één of andere manier raken door hun levenservaringen, hun verhalen of hun emoties. Het is inmmiddels de rode draad in alle berichten die hij schrijft:

"Olivier en ik worden wakker van het alarm dat Olivier heeft gezet. Wij kleden ons aan en gaan ontbijten. Olivier is erg verrast door het uitgebreide ontbijt. Wij praten nog verder over het fietsen in Canada, de dingen die je onderweg tegen komt en over het werk wat Olivier deed. Hij is in Afghanistan geweest, toen hij in Frankrijk in het leger zat, maar bij terugkomst was er totaal geen opvang. Hij heeft dat zelf geregeld/ Hij heeft zijn baan opgezegd, omdat hij een ander leven wilde. Hij is duidelijk geëmotioneerd. "Ik heb goede vrienden verloren daar..."

Wij gaan weer terug naar de kamer en Olivier pakt zijn spullen, maar hij heeft duidelijk niet veel haast. Mij maakt het niet uit. Ik blijf vandaag nog. Toch baal ik, omdat ik wel had kunnen fietsen. Het heeft redelijk gevroren vannacht en het is nog koud, maar het regent niet meer en heeft niet gesneeuwd!

Als Olivier klaar is om te vertrekken, krijg ik een dikke knuffel van hem. Ik ben een beetje verrast. Hij is echt dankbaar en kan het moeilijk uiten, omdat zijn Engels niet best is. Hij zal zijn belofte houden, zegt hij, om onderweg iemand anders te helpen, die het nodig heeft. En ook om mijn tour te promoten, als hij dat kan. "Ik stuur je wat filmpjes van ons als ik weer in Frankrijk ben." Ik zie tranen in zijn ogen en hij bedankt mij nog een keer. "Je bent mijn engel.", zegt hij... Ik zie hem wegfietsen en denk aan wat hem te wachten staat. Zijn ligfiets is niet geheel in orde, zijn banden slijten schuin af en zijn fiets is wiebelig...

Na zijn vertrek ga ik naar binnen. De telefoon gaat en ik neem op. "Hallo, Brenda hier!", hoor ik een dame zeggen. "Kan ik je vandaag interviewen?" Het is de dame van de lokale krant die mijn e-mail vanmorgen gelezen heeft en via mijn GPS tracker het motel heeft gevonden. En toen gebeld heeft of ik er nog was.

Ik rommel nog wat en om 13:00 uur is Brenda er. Het is een leuk gesprek, maar het krijgt halverwege een bijzondere wending als zij vertelt dat zij Terry Fox persoonlijk gesproken heeft, even buiten Wawa. Zij was destijds serveerster en toen zij klaar was met werken, is zij achter hem aan gefietst. Zij heeft nog een foto van hem. Zij vertelt ook dat zij van de toenmalige burgermeester heel veel informatie en spullen rondom Terry Fox gekregen heeft. Terry heeft in het dorpshuis van Wawa een grote toespraak gehouden. En… Wawa is het dorp dat per inwoner het meeste heeft bijgedragen aan de 'Marathon of Hope'. "Ik zal die spullen opzoeken en het één en ander naar je e-mailen."

Als Brenda om 15:00 uur vertrekt, gaat mijn computer over, omdat ik een skype gesprek heb. Het is mijn jongste zoon. Ik laat eerst Brenda naar buiten en skype daarna met mijn oudste zoon. Na het skypen heb ik nog steeds geen lunch gehad. Ik naar Tim Hortens en neem een koffie met een donut. Heerlijk. Na een tijdje komt er een vrouw binnen met een hoofddoekje om en ik weet eigenlijk meteen dat zij kanker heeft. Als ik wegga, twijfel ik of ik haar moet aanspreken en een polsbandje moet geven. Ik durf het niet echt, want wie ben ik omdat zomaar te doen? Als ik buiten bij mijn fiets ben, voel ik zo duidelijk dat ik het toch moet doen dat ik terug naar binnen ga. Het is een schot in de roos. Zij heet Yvon en heeft voor de derde keer kanker en moet nog één chemo ondergaan. Vandaag is het de eerste dag dat ze zich goed voelt, zodat twee vrienden met haar thee met een donut zijn gaan halen. "Het eerste eten sinds dagen", zegt zij. Wij praten over haar gevecht en als ik vertel hoe ik zelf het gevecht tegen de ziekte ervaren heb, schiet zij vol. "Precies!", zegt ze. "Je zegt het precies, zoals ik het ervaren heb." Dit is bijzonder en zij staat erop om mij met $20 te sponsoren. Ik wil die niet aannemen maar zij houdt vol en ik zie haar teleurstelling. "Je bent serieus", zeg ik. "Ja!", zegt ze,"Laat mij jou dan ook een beetje helpen." Weer een bijzondere ontmoeting...

Als ik later na wat kleine boodschappen ga eten in een restaurant en mijn fiets voor het raam staat, zodat ik die kan zien, krijg ik al snel reacties. Uiteindelijk heb ik gratis gegeten, omdat ik weer $20  gesponsord krijg en dat is inclusief de fooi gelijk aan mijn bedrag van het eten en drinken.

De eigenaresse vraagt of ik nog naar White River ga. "Ja", zeg ik "dat doe ik morgen." "Ooo, dat moet je een jong meisje opzoeken dat kanker heeft en erg ziek is. Deze omgeving doet er van alles aan om haar te supporten en het zal haar goed doen." Als zij in de keuken navraag doet weet, de kok dat ze verhuisd zijn naar Winnipeg, omdat ze daar zo vaak behandeld moet worden. Ik krijg haar naam door. Ik ga zeker proberen om met haar in contact te komen om te zien of zij het kan waarderen als ik haar kom opzoeken.

De dag begon met het gevoel dat ik had moeten fietsen, maar zodra Olivier weg was, rolde ik weer van het één in het ander. Het moet vast zo zijn, denk ik maar. Dit past ondertussen wel het beste bij al deze bijzondere ervaringen. Maar waar stopt dit? Als ik eerlijk ben, vind ik het soms best een beetje vreemd allemaal. Ik had nooit kunnen bedenken dat het allemaal zo zou lopen. Toch ik ben oprecht dankbaar. Dankbaar voor het feit dat ik er gewoon nog ben. Daar heb ik twee jaar geleden nog wel eens aan getwijfeld. Dat ik sterk genoeg was om mijn ziekte te overwinnen, wist ik wel een beetje, maar dat ik nu de kracht heb om door deze omstandigheden een zware tocht te doorstaan met al deze bijzondere en soms erg emotionele ontmoetingen, had ik nooit verwacht. Ondanks dat ik mijn vrouw en kinderen mis, ben ik blij en gelukkig dat ik dit mag doen en daarom ben ik elk moment dankbaar.

O ja, die kraai… die is er steeds, maar het lukt mij maar niet om hem op de foto te krijgen... Morgen weer een dag... 92 km naar White River... Mijn kilometerteller staat nu op 2.000 km!"

Han Schomakers, editor